Μανώλης Λιδάκης: Υπάρχουν άνθρωποι που φεύγουν και αφήνουν πίσω τους έναν απόηχο, μια σκιά, μια ανάμνηση. Και υπάρχουν άνθρωποι που φεύγουν, αλλά η παρουσία τους μένει ανεξίτηλη, σαν τραγούδι που δεν τελειώνει ποτέ. Ο Μανώλης Λιδάκης ήταν ένας τέτοιος άνθρωπος.
Τον είχα γνωρίσει, είχαμε μιλήσει κάμποσες φορές, αλλά μια μεγάλη κουβέντα μας χαράχτηκε στη μνήμη μου. Όταν τον ήθελα για την εκπομπή “Secret Song” με την Ναταλία Γερμανού, εγώ ανέλαβα να του τηλεφωνήσω. Και τότε η συζήτησή μας πήγε πολύ πιο πέρα από το αν θα εμφανιζόταν ή όχι. Μιλούσαμε για ώρες. Για τη μουσική, για την πολιτική, για τη ζωή. Μου έλεγε τα όνειρά του, τα τραγούδια που ετοίμαζε, την ανάγκη του να εκφράζεται.
Κάναμε και αστεία. Μου έλεγε πως δεν ξέρει καθόλου από social media και του έλεγα πως δυστυχώς στις ημέρες μας ένας καλλιτέχνης πρέπει να είναι κολλημένος στα social media για να επιβιώσει. “Αδελφέ μου εγώ δεν ξέρω τίποτα από αυτά πρέπει να μου δείξεις” μου έλεγε γελώντας και εγώ του απαντούσα: “μην αγχώνεσαι θα στα μάθω εγώ”.
Μου μιλούσε και για την Κρήτη, την ησυχία της, την ηρεμία που του χάριζε η πατρίδα του. Και μου μίλησε και για κάτι που τον απασχολούσε: μια επέμβαση που έπρεπε να κάνει, μια αρθροπλαστική στα γόνατα. Τη φοβόταν πολύ. Του έλεγα να μη φοβάται, ότι η μητέρα μου είχε κάνει το ίδιο και όλα πήγαν καλά. Αλλά εκείνος δίσταζε, το ανέβαλε, μου ζητούσε να του στέλνω μηνύματα να τον πιέζω να μην το καθυστερεί. Και έτσι έκανα. Το καλοκαίρι του έστειλα: «Ακόμα βλέπω ότι δεν έχεις κάνει την επέμβαση… τι θα γίνει;».
Και εκείνος, με την ίδια αθωότητα που είχε πάντα, μου έστελνε τα τραγούδια του να τα ακούσω. Του έλεγα να μη μου τα στέλνει, γιατί φοβόμουν να μη διαρρεύσει τίποτα και τον εκθέσω άθελά μου. Αλλά εκείνος ήθελε να ακούσω. Να μου πει τη σκέψη του, να με ρωτήσει τη γνώμη μου. Και καθόμασταν και τα ακούγαμε μαζί, ένα-ένα και του έλεγα τη γνώμη μου. Τελικά μετά από πίεση κατάφερα να τον πείσω να τα σβήσει για να μην τα έχω στο viber μου.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνες τις κουβέντες μας. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την καλοσύνη του, την ανάγκη του να επικοινωνεί αληθινά, όχι επιφανειακά. Μιλούσαμε σαν να γνωριζόμασταν 50 χρόνια, ενώ δεν ήμασταν φίλοι. Ήμασταν όμως δύο άνθρωποι που μοιράστηκαν αληθινές στιγμές.
Και αυτή η φωνή του… η φωνή του που δεν άλλαξε ποτέ, που δεν αλλοιώθηκε, που πάντα είχε αυτή τη βαθιά, αναλλοίωτη ποιότητα που σε διαπερνούσε.
Σήμερα, ο Μανώλης Λιδάκης δεν είναι πια εδώ. Αλλά η φωνή του είναι. Και όσο αυτή η φωνή θα υπάρχει μέσα στα τραγούδια του, μέσα στις μνήμες μας, μέσα σε εκείνες τις νυχτερινές συζητήσεις που δεν θέλαμε να τελειώσουν, θα είναι σαν να μην έφυγε ποτέ.
Καλό ταξίδι, Μανώλη. Θα μας λείψεις!
