18 Φεβρουαρίου σήμερα! Καμία ιδιαίτερη ημέρα η σημερινή αλλά για μένα είναι κάτι σημαντικό γιατί είναι η ημερομηνία που γνώρισαν έναν άνθρωπο πριν από πολλά πολλά χρόνια. Το κρατάω αυτό το 18 στην καρδιά μου! Και αποφάσισα να μοιραστώ με τον κόσμο όχι την ιστορία μου αλλά την αλήθεια μου.
Και ξεκινάω με κάτι αγαπημένο:
Βγάζουν δάκρυ αληθινό, μ’ ακούς
Ένα πέρασμα βαθύ να περάσω
Περιμένουν οι άγγελοι με κεριά και νεκρώσιμους ψαλμούς
Πουθενά δεν πάω, μ’ ακούς
Ή κανείς ή κι δυο μαζί, μ΄ακούς
Αυτοί οι στίχοι από το Μονόγραμμα του Οδυσσέα Ελύτη είναι τόσο σημαντικοί για εμένα. Πίστεψα και καλά έκανα στην τελική το όνειρο που μου προσέφερε ένας άνθρωπος. Την αγάπη, την ανεμελιά του έρωτα, την οικογένεια, πίστεψα το για πάντα μαζί. Δεν βγήκε!
Αλλά και τι με αυτό; Όσο πληγωμένη κι αν είμαι, όσο αδικημένη κι αν νιώθω, όσο και προδομένη ή νευριασμένη αισθάνομαι κατά διαστήματα, εγώ το έζησα. Ψευδαίσθηση θα πει κάποιος; Και; Εγώ το ένιωσα το μεγαλείο. Το ένιωσα σαν ένα λευκό φως να πλημμυρίσει το μέσα μου! Να με παρασύρει σε πράγματα που δεν γνώριζα! Είμαι ευλογημένη για αυτό που ένιωσα.
Μα σε πρόδωσε θα πεταχτεί κάποιος να πει! Ε και; Ναι μπορεί να με πρόδωσε αλλά συγχρόνως μου προσέφερε και αυτό τον θησαυρό! Τον οποίο δεν πρόκειται να τον αφήσω από τα μάτια μου ποτέ. Θα τον προσέχω και θα τον φυλάω!
Μα όλα δεν κρίνονται από το αποτέλεσμα; Θα πουν κάποιοι άλλοι! Ναι δίκιο έχουν! Το αποτέλεσμα δεν ήταν αυτό που ονειρευόμουν! Αλλά οι στιγμές; Οι στιγμές δεν μετρούν; Οι στιγμές που ονειρευόμουν το σπιτικό μας με αυτό τον άνθρωπο και με πλημμύριζε η ευτυχία δεν μετράνε; Οι στιγμές που ξυπνούσα και τον έβλεπα να κοιμάται σαν μωρό παιδί δεν μετράνε; Οι στιγμές που έκανε τσαχπινιές και μου έκανε τα γλυκά μάτια δεν μετράνε; Οι στιγμές που έπαιζε τα φρύδια του ούτε αυτές μετράνε; Οι στιγμές που έτρεχε στην αγκαλιά μου σαν τρομαγμένο παιδί δεν μετράνε;
Όλα αυτά λοιπόν δεν μετράνε; Και μετράει μόνο το αποτέλεσμα; Τελικά όχι δεν μετράει μόνο το αποτέλεσμα!
Σήμερα το μυαλό μου ταξίδευε σε ένα μικρό χωριό! Εκεί ήμουν τόσο ευτυχισμένη μαζί του! Και εκεί στριφογυρνούσε το μυαλό μου σήμερα. Εκεί που ένιωθα ότι αυτός είναι ο άντρας της ζωής μου. Με τα ελαττώματά του, τα στραβά του, αλλά δικός μου!
Και υπόσχομαι να προσπαθώ να σκέφτομαι μόνο αυτά! Τα υπέροχα και τα ωραία μας!
Μ’ ακους;
