Αληθινές ιστορίες: Θα ήθελα να μοιραστώ και εγώ την ιστορία μου γιατί πιστεύω πως σίγουρα θα βοηθηθούν άνθρωποι μέσα από αυτά που έχω ζήσει.
Ίσως μάλιστα κάποιοι να αισθανθούν ακόμα και λύτρωση. Είμαι τρανς γυναίκα, 39 χρονών και από την ηλικία των 12 θυμάμαι των εαυτό μου να συμπεριφέρεται ως κορίτσι όχι τόσο θηλυκό αλλά μου άρεσε να ασχολούμαι με κοριτσίστικα χόμπι και να έχω φιλενάδες αντί για φίλους.
Ήμουν πολύ κλειστή στον εαυτό μου και πάντα ήμουν στο δωμάτιό μου όταν βρισκόμουν στο σπίτι αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή τα πράγματα…
Όταν ήμουν 5 χρόνων οι γονείς μου χώρισαν και λόγο δύσκολων καταστάσεων κατέληξα σε ορφανοτροφείο. Μετά από λίγο καιρό ήρθε και με πήρε η γιαγιά μου γιατί από ό,τι μου έχει πει έκλαιγα καθημερινά και δεν μπορούσα να ζήσω εκεί, οπότε μεγάλωσα με κείνη στο χωριό.
Στην ηλικία των 16 η μητέρα μου είχε ξαναπαντρευτεί και ήθελε να με γνωρίσει ο πατριός μου, επέστρεψα για σύντομο χρονικό διάστημα στο σπίτι όπου όμως δεχόμουν συστηματική σεξουαλική παρενόχληση. Ευτυχώς ήταν το σχολείο μου στο χωριό οπότε τους είπα πως ήθελα να γυρίσω στο χωριό, πράγμα που έκανα.
Η παρενόχληση έμεινε κρυφή αλλά θυμάμαι έντονα τη φορά που ήθελε να με βιάσει κανονικά υπό την επήρεια αλκοόλ καθώς έβλεπα τηλεόραση και με βίαιο τρόπο άρχισε να μου βγάζει τα ρούχα. Τότε θύμωσα και κλειδώθηκα στο δωμάτιό μου κι ευτυχώς την γλύτωσα επειδή επέστρεψε η μητέρα μου από την εργασία της γιατί πολλές φορές δούλευε νύχτα στην υπηρεσία που ήταν.
Με την μητέρα μου ποτέ δεν είχαμε καλές σχέσεις και δεν μπορούσα να της συγχωρήσω το γεγονός ότι με πέταξε σε ορφανοτροφείο ενώ εκείνη ήθελε να κάνει την ζωή της. Έχω ένα σύνδρομο χρωμοσωματικό το οποίο επιβάρυνε την κατάσταση της υγείας μου αλλά και την ψυχολογία μου πολλές φορές.
Εκείνο το διάστημα που ζούσα μαζί της είχα αποδράσει πολλές φορές από το σπίτι γιατί ένιωθα εγκλωβισμένη, φοβισμένη και ότι κανείς δεν με καταλάβαινε. Πάνω σε όλα αυτά που ζούσα γνωρίζω την κολλητή μου, μια κυρία με την οποία έχουμε 20 χρόνια διαφορά.
Εκείνη με βοήθησε πολύ, είναι φίλη μου ακόμη και σήμερα που μιλάμε, με βοήθησε στο να συναντήσω τον βιολογικό μου πατέρα και σε πάρα πολλά άλλα προβλήματα που είχα ακόμη και ψυχολογικά.
Όταν άρχισα να μένω μόνη μου ακόμη δεν είχα αποδεχθεί τον εαυτό μου γιατί φοβόμουν όλον τον κόσμο, την μητέρα μου που με τρομοκρατούσε και φυσικά σκεφτόμουν τα αδέρφια μου που δεν ήθελα να χάσω. Είχα φύγει κάποιες φορές στο εξωτερικό για δουλειά ώστε να μπορέσω να απελευθερωθώ, αλλά οι κινήσεις μου αυτές απέτυχαν.
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα δεν είχα κάποιον να με φιλοξενήσει κι η γιαγιά μου είχε αποβιώσει. Η κολλητή μου ζούσε τότε στο εξωτερικό, οπότε δεν υπήρχε κανείς για μένα δικός μου άνθρωπος μέχρι να ορθοποδήσω ξανά. Έμεινα το 2016 σε ένα γκέι ζευγάρι χωρισμένο που απλά συζούσαν και μου την έπεσε ο ένας από αυτούς… Επειδή αρνήθηκα να κάνω κάτι μαζί του, βρέθηκα ξαφνικά στον δρόμο, Απρίλιο μήνα και με τις βαλίτσες στα χέρια.
Μετά από κάποιους μήνες όπου ζούσα τελείως στον δρόμο, γνωρίζω μια τρανς γυναίκα που σεβάστηκε την ανάγκη μου, με νοιάστηκε και με έβαλε στο σπίτι της δείχνοντάς μου εμπιστοσύνη μέχρι να ορθοποδήσω. Ήμουν σε άθλια κατάσταση γιατί έως τότε ζούσα σε μια παραλία όπου είχα πάρει μια ξαπλώστρα και με την κουβέρτα που είχα εκεί την έβγαζα…
Έπαιρνα τότε ένα επίδομα για λόγους υγείας που ανέφερα παραπάνω, αλλά για κακή μου τύχη υπήρχε πρόβλημα για ένα διάστημα με την κατάθεση του επιδόματος οπότε ζούσα με ψωμί και μαρμελάδα που μου έδινε ένα ξενοδοχείο εκεί στην παραλία. Τρείς μήνες βίωνα αυτήν την κατάσταση… Να κρυώνω, να φοβάμαι για την ζωή μου και να νιώθω εντελώς χαμένη, προδομένη, ανεπαρκής….
Πριν λίγο καιρό αποφάσισα να εργαστώ ως σεξεργάτρια για να μπορέσω ως τρανς άνθρωπος να κάνω αυτά που πρέπει: την ορμονοθεραπεία μου ώστε να μπορώ να ζω αξιοπρεπώς. Κι όμως κάποιες φορές ακόμα είναι πολύ ζόρικα τα πράγματα στη ζωή μου, αλλά επειδή έχω μάθει στα δύσκολα τα αντιμετωπίζω με ψυχραιμία.
Τώρα προσπαθώ να κάνω την ορμονοθεραπεία μου και σιγά σιγά κάποια επέμβαση διόρθωσης φύλου. Μετά από χρόνια ψυχολογική υποστήριξη είμαι σίγουρη πια για αυτό που είμαι και θέλω, νιώθοντας μέσα μου δυνατή. Γνωρίζω καλά πως υπάρχουν εκεί έξω πολλοί άνθρωποι σαν εμένα γι’ αυτό και αποφάσισα να σας γράψω την ιστορία μου και να σας πω να μην χάνετε το κουράγιο σας και να είστε δυνατοί και άνθρωποι γεμάτοι καλοσύνη κι ελπίδα.
