: Πώς μπόρεσα να παραδώσω την καρδιά μου σε έναν άνθρωπο που δεν άξιζε! Πώς μπόρεσα να πιστέψω έναν άνθρωπο που έκρυβε το πραγματικό του πρόσωπο τόσο καλά.
Είχα μία σχέση πριν λίγο καιρό με έναν άντρα γύρω στα 10 χρόνια μικρότερο μου. Εκείνος στα 25 κι εγώ στα 35. Δεν το θεώρησα τραγική διαφορά ηλικίας από την αρχή, αφού αυτός ο άνθρωπος δήλωνε ότι έχει τα ίδια όνειρα με εμένα. Αγάπη, σταθερότητα, αλήθεια και εμπιστοσύνη.
Έκανε στους 5-6 μήνες που ήμασταν μαζί τα πάντα για να τα καταστρέψει όλα αυτά. Εμπιστοσύνη καμία! Και πως να δημιουργηθεί η εμπιστοσύνη; Με δεκάδες υποψήφιες στο Instagram; Την ξέρεις αυτή αγάπη μου; ρωτούσα εγώ η κακομοίρα. Όχι βέβαια ήταν η απάντηση για να αποκαλυφθεί μετά από καιρό ότι την ήξερε και πολύ καλά μάλιστα.
Και αυτό είναι το λιγότερο. Συναντήσεις με πρώην κρυφά, έκρυβε μηνύματα από παντρεμένες γυναίκες και άλλα τέτοια όμορφα. Μέχρι και το επαγγελματικό linkedin που μου το έδειχνε μία ημέρα για να μου το εξηγήσει είδα μπροστά στα μάτια μου και αυτός δίπλα μου, μήνυμα ερωτικό από μία γυναίκα επίσης στην ηλικία μου, πρώην υποτίθεται.
Παρά τα όλα αυτά και παρά τις υστερίες τις δικές μου, με αυτό τον άνθρωπο συνεχίσαμε. Έλεγε πως δεν άντεχε να κοιμάται μακριά μου αλλά κι εγώ το ίδιο. Και έτσι σχεδόν από την πρώτη στιγμή μείναμε μαζί.
Ένιωθα ότι παλεύω μόνη μου σε αυτή τη σχέση! Είχα γίνει χίλια κομμάτια για να μπορώ να τα προλαβαίνω όλα. Δεν ζήτησα ποτέ να γίνει πατερίτσα μου. Δεν θα το ήθελα ποτέ αυτό! Ήθελα έναν άνθρωπο να με καταλαβαίνει. Να καταλάβω ότι θα είναι στο πλάι μου. Ένιωθα τόσες φορές πως εάν αρρώσταινα αυτός ο άνθρωπος την επόμενη ημέρα θα με εγκατέλειπε και χωρίς τύψεις.
Και σε όλα αυτά φυσικά κι έκανα κι εγώ λάθη! Κάποιες φορές μάλιστα και τραγικά! Αλλά ποτέ δεν ένιωσε ότι η σύντροφός του θα τον άφηνε ξεκρέμαστο! Ήξερε πως θα είμαι εκεί με όλους τους ρόλους έστω κι αν αυτό δεν ήταν σωστό! Έκανα όνειρα για εμάς τους δύο. Και έκανα και όνειρα και για εκείνον. Πώς θα μεγαλουργούσε σε οτιδήποτε κι αν αποφάσιζε να ασχοληθεί με τη ζωή του. Κι εγώ απλά θα ήμουν από πίσω του να είμαι περήφανη για τον άντρα μου.
Το παραμύθι όμως αυτό τελείωσε! Και σε εμένα έμεινε μία πικρία! Γιατί δεν έβλεπε; Γιατί να με αδικήσει τόσο πολύ με τη συμπεριφορά του; Γιατί με πρόδωσε εμένα που μόνο καλό ήθελα να του κάνω και να του προσφέρω το είναι μου και ότι άλλο μπορούσα; Με εκμεταλλεύτηκε άραγε; Μήπως δεν με αγάπησε ποτέ; Και όλα αυτά τα μεγάλα λόγια που έλεγε πού πήγαν; Σπάραζε όταν χωρίσαμε ή μόνο εγώ πνίγηκα στο κλάμα και στη θλίψη μου;
Ακόμα και τώρα μετά από καιρό τα σκέφτομαι και ένας κόμπος με πιάνει στο λαιμό! Ας είναι!
