Αληθινές ιστορίες Πάσχα

Αληθινές ιστορίες: Αυτό το Πάσχα ήταν ένα από τα χειρότερα ίσως στη ζωή μου και μπορεί να μην φάνηκε σε κανέναν, αλλά το ένιωθε η ψυχή μου.

ad

Αναγκάστηκα να φύγω από την Αθήνα και να πάω στο χωριό μου για το Πάσχα μιας και όντας φοιτήτρια δεν μπορούσα να πω όχι στους γονείς μου.

Έφυγα λοιπόν και επέστρεψα στο πατρικό μου, αφήνοντας πίσω στην Αθήνα την καρδιά μου και μάλιστα κομματιασμένη. Δεν είχα πίσω στην Αθήνα τίποτα να με περιμένει. Τίποτα ουσιαστικό. Οτιδήποτε σημαντικό είχα φροντίσει να το γκρεμίσω μόνη μου και να διώξω από κοντά μου τον έναν και μοναδικό άνθρωπο που μπορούσε να με φροντίζει με τόση αγάπη που δεν είχα ξαναδεί στη ζωή μου ούτε από τους γονείς μου.

Επέστρεψα λοιπόν στους γονείς μου για τις γιορτές του Πάσχα! Και εκεί για άλλη μία φορά με ρώτησαν τι κάνω με τις σπουδές, τι θα κάνω μετά τις σπουδές. Δεν με ρώτησε ούτε ένας από την οικογένειά μου, ούτε από τους εκεί φίλους μου τη μία και μοναδική σημαντική ερώτηση: “Είσαι καλά;”.

Όχι θα απαντούσα! Πώς να είμαι καλά; Άφησα πίσω στην Αθήνα τον μοναδικό άνθρωπο που με αγάπησε και μου έδειξε έμπρακτο ενδιαφέρον χωρίς ανταλλάγματα! Και τώρα είμαι εδώ μόνη μου στη μικρή επαρχιακή πόλη που μεγάλωσα και η οποία μου άφησε τόσα σημάδια στην ψυχή μου.

Μέσα στο ίδιο σπίτι ήμουν που μεγάλωσα και που έβλεπα κανέναν να μην δείχνει το παραμικρό ενδιαφέρον για την ψυχή μου. Που λαχταρούσε μία τεράστια αγκαλιά αλλά ποτέ δεν την πήρα. Μέσα σε αυτό το σπίτι πέρασα το Πάσχα που έβλεπα τους γονείς μου να σφάζονται! Που άκουγα από το πρωί μέχρι το βράδυ βρισιές και προβλήματα. Και μία μιζέρια για όλα τα πράγματα.

Σε αυτό το σπίτι είπα το Χριστός Ανέστη, αλλά εγώ δεν ανέστη ποτέ! Ήμουν εκεί καθηλωμένη να βλέπω τα ίδια πράγματα να επαναλαμβάνονται για χρόνια χωρίς τίποτα να αλλάζει. Αλλά ούτε κι εγώ αλλάζω! Όπως φερόμουν τότε έτσι και τώρα. Άκουγα, φώναζα κι εγώ, νευρίαζα, με έπιανε φαγούρα από τα ψυχοσωματικά μου, έπαιζα με το κινητό μου, έβγαινα βόλτες με τους εκεί φίλους μου για να κοροιδέψω την ψυχή μου.

Για να με κοροϊδεψω ότι περνάω καλά, κάνοντας βόλτες και γελώντας με τους φίλους μου! Και η ψυχή μου; Πώς ήταν αυτή; Χάλια! Όπως πάντα! Χωρίς ουσία, χωρίς σχέδιο ζωής, χωρίς αγάπη και χωρίς αυτή την τεράστια αγκαλιά που ένιωθα εκεί μέσα πως είμαι ο πιο δυνατός άνθρωπος στον κόσμο και κανείς δεν μπορεί να με πειράξει.

Έτσι πέρασαν οι ημέρες του Πάσχα! Και τώρα θα γυρίσω στην Αθήνα! Και εκεί θα συνεχίσω να κοροϊδεύω τον εαυτό μου! Θα βγαίνω με τους φίλους μου, θα φλερτάρω ασύστολα σαν να είμαι καμία πεινασμένη και έτσι δεν θα μένει καθόλου χρόνος για την ψυχή μου! Μηδέν χρόνος για να την αγκαλιάσω αυτή την ψυχή που τόσο πονάει! Γιατί σημασία έχει μόνο το σώμα! Η ψυχή δεν μετράει καθόλου! Έτσι με έμαθαν και έτσι κάνω! Η ψυχή θέλει αγάπη και εγώ δεν ξέρω να δίνω και όποιος μου δώσει, τον πετάω μακριά μου εάν δεν προλάβει εκείνος!

Ad