H Άννα Βερούλη είναι όχι μόνο ένα από τα πιο λαμπρά ονόματα του ελληνικού αθλητισμού, αλλά συγχρόνως και μία γυναίκα με μακρά πορεία στο χώρο της πολιτικής και συγκεκριμένα στην Τοπική Αυτοδιοίκηση.
Πλέον η κορυφαία Ελληνίδα αθλήτρια, Άννα Βερούλη αποφάσισε να κατέβει ως υποψήφια ευρωβουλευτής με το ΠΑΣΟΚ και μάλιστα θεωρείται ένα από τα δυνατά ονόματα – επιλογή του Νίκου Ανδρουλάκη.
Η Άννα Βερούλη μίλησε για την απόφασή της στο Citynow και τον Πραξιτέλη Σαραντόπουλο, εξηγώντας ποιό είναι το διακύβευμα αυτών των ευρωεκλογών.
Άννα, γιατί τώρα στις ευρωεκλογές;
Είναι σαν να ρωτάμε κάποιον γιατί αποφάσισε να μιλήσει για κάτι πολύ προσωπικό τώρα και όχι τότε που το ζούσε. Μα γιατί για όλους έρχεται κάποτε η κατάλληλη στιγμή. Θεωρώ πως είναι μια πολύ ιδιαίτερη στιγμή για τη χώρα μου και μια δύσκολη στιγμή για το κόμμα μου. Δεν ήμουν ποτέ των εύκολων στιγμών. Αισθάνομαι ότι μπορώ να προσφέρω και είμαι σε μια φάση ωριμότητας που θέλω να προσφέρω. Η προσωπική προσπάθεια είναι δύσκολη, αλλά μέσα από τη δυσκολία δεν δικαιώνεται κάθε αγώνας;
Τί εξαλολουθεί να σημαίνει το ΠΑΣΟΚ για σένα, 40 χρόνια μετά που ο Ανδρέας Παπανδρέου και η Μελίνα Μερκούρη σε είχαν δίπλα τους στις προεκλογικές τους εκδηλώσεις;
Είναι ο χώρος που με εκφράζει πολιτικά και ο χώρος του αυθεντικού κέντρου που όλοι πια διεκδικούν. Είναι ο χώρος στον οποίο ανήκω χωρίς μπες-βγες σε κάθε εύκολη και δύσκολη στιγμή. Είναι ο χώρος που φέρνει στο μυαλό όμορφα χρόνια, αν και κάποιοι προσπαθούν συχνά να το λοιδορήσουν.
Χρόνια που άλλαξαν πολλά προς το καλύτερο για τη μεσαία τάξη, για τους μισθούς, τις συντάξεις, την επαγγελματική δικαίωση της γυναίκας και της αγρότισσας στην κοινωνία. Είναι οι άνθρωποι που εκσυγχρόνισαν τον ελληνικό γάμο, κατήργησαν την προίκα, αποποινικοποίησαν τη μοιχεία, νομιμοποίησαν το δικαίωμα της γυναίκας στην απόφαση της μητρότητας.
Είναι το δημόσιο σύστημα υγείας του Γεννηματά, που εξέλιξε αργότερα και η κόρη του, προσφέροντας δωρεάν καλύψεις και προληπτικούς ελέγχους για κάθε γυναίκα εναντίον του καρκίνου. Είναι τόσα πολλά και ουσιαστικά. Και αν κάποιος προσπαθεί να ειρωνευτεί τα «καλά χρόνια του ΠΑΣΟΚ», ας θυμηθεί τα χρόνια με το μαξιλαράκι των 37 δις και εμάς στην ουρά στα πεζοδρόμια έξω από τις τράπεζες για 60€ την ημέρα.
Οι πολιτικές αποφάσεις δεν παίρνονται και δεν εκτελούνται με το dress code του κόκκινου σακιδίου, τις απειλές εντυπωσιασμού σε αυτούς που σε δανείζουν και τις παλληκαριές που δεν είσαι έτοιμος να υπερασπιστείς.
Υπάρχει προσωπική ατζέντα στο μυαλό σου;
Στην ευρωβουλή πάμε με την ατζέντα της χώρας μας ως εθνική Ελλάδος. Ενωμένοι, μεθοδικά, οργανωμένα, ως ομάδα που τιμά τον εθνόσημο που φοράει και δουλεύει σκληρά για αυτό. Αν όμως εννοείτε προσωπικές ευαισθησίες, έχω. Καίγομαι για τα παιδιά και τη βία που εισχωρεί όλο και πιο βαθιά στη ζωή τους.
Καίγομαι για τις γυναίκες και την πραγματική ισότητά τους στην κοινωνία πέρα από την προστασία των ποσοστόσεων. Καίγομαι για τον αθλητισμό, όχι μόνο γιατί είναι ο χώρος μου, αλλά γιατί πραγματικά στην εποχή μας μπορεί να αλλάξει τον κόσμο προς το καλύτερο, διδάσκοντας σεβασμό στη διαφορετικότητα, συμπερίληψη και κοινές πορείες κάτω από το όνειρο του καθενός.
Σε ένα πιο πρακτικό επίπεδο, πώς αυτά εφαρμόζονται;
Με σχολεία που θα είχαν τα λεφτά να στείλουν κάθε παιδί μια επίσκεψη στο Άουσβιτς, για να καταλάβει τι σημαίνει φασισμός και πως κάτι τόσο αδιανόητα απάνθρωπο του κάποτε έγινε μπορεί να ξαναγίνει, αν δεν προσέξουμε και αν νομίζουμε λόγω ηλικίας και ορμής ότι αμφισβητούμε τα πάντα μέσω χαβαλέ και άγνοιας.
Με ελληνικά πανεπιστήμια, εννοώ και ιδιωτικά που τώρα ξεκινάνε τη λειτουργία τους, με φήμη και επίπεδο παγκόσμιας κλάσης σε τρεις επιστήμες που όλος ο πλανήτης ορκίζεται στις αρχές των προγόνων μας: φιλοσοφίας στην Αθήνα, ιατρικής στην Κω και αθλητικών σπουδών στην Αρχαία Ολυμπία.
Ύπαρξη περισσοτέρων του ενός ψυχολόγου σε κάθε ελληνικό σχολείο και αθλητικών χώρων στα σχολεία μας που βάζουν τα παιδιά από πολύ νωρίς στον δρόμο της σωματικής, διανοητικής και ψυχολογικής υγείας.
Και για όλα αυτά χρειάζονται χρήματα που η Ευρώπη έχει και μπορεί να δώσει στη χώρα-σύνορό της με την Ανατολή, στη χώρα που γέννησε ό,τι σημαντικό πάνω στο οποίο πατάει σήμερα ο σύγχρονος δυτικός κόσμος και εξελίσσεται, στη χώρα που πολέμησε όσο καμιά τον φασισμό, που άνοιξε αγκαλιές όσο καμιά σε ξένους και πληγωμένους, στη χώρα με το ωραιότερο οικόπεδο στον πλανήτη.
Ανήκετε στα λεγόμενα λαμπερά ονόματα. Τί σημαίνει για εσάς σε σχέση με τον τρόπο που αυτό επηρεάζει τον κόσμο στις αποφάσεις του.
Αλίμονο αν με διαλέξουν οι συμπατριώτες μου επειδή κάποτε πέταγα το ακόντιο πολύ μακριά. Το θέμα είναι τί έκανα μετά από τότε που κάρφωσα το ακόντιο μόνιμα στο έδαφος. Τρεις τετραετίες, ως αντιδήμαρχος του Δήμου Ηρακλείου Αττικής και δύο τετραετίες ως Αντινομάρχης Αθηνών και Πειραιώς, έκανα προγράμματα για γυναίκες, παιδιά και ηλικιωμένους που έβγαλαν τον Δήμο και την Περιφέρεια πολύ έξω από τα σύνορα της χώρας μας και για τα οποία είμαι πολύ πιο περήφανη από ό,τι για τα μετάλλιά μου.
Επίσης, ως πρώτη γυναίκα Πρόεδρος του ΟΑΚΑ, δούλεψα την πιο παραγωγική και απαιτητική τετραετία για το Ολυμπιακό μας Στάδιο, μεταξύ 2000 και 2004 στην προετοιμασία για τους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Ο χαρακτηρισμός λαμπερός δεν μου λέει τίποτα. Προτιμώ το λαμπρός και ελπίζω εκεί να με συγκαταλέγει ο κόσμος στη συνείδησή του. Αλλά ακόμα και ανάμεσα σε λαμπρούς ανθρώπους έχουμε διαφοροποιήσεις.
Η επιτυχία κάποτε σε αυτό που έκανες μέσα στα στάδια δεν σε καθιστά αυτόματα ικανό να υπηρετήσεις μια τόσο σημαντική θέση όσο αυτή στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο. Ο κόσμος πρέπει να μας ψάξει. Πρέπει να μας διαβάσει. Πρέπει να μας αξιολογήσει για κάτι πολύ περισσότερο από το πόσο μακριά ρίξαμε το ακόντιο ή πόσα κιλά σηκώσαμε ή πόσο γρήγορα τρέξαμε ή πόσα γκολ βάλαμε.
Αν είχατε τη δυνατότητα να πείτε μόνο ένα πράγμα στον κόσμο προς τις εκλογές, ποιό θα ήταν;
Να πάει να ψηφίσει. Μόνο αυτό. Γιατί αν η συμμετοχή μας στις εκλογές κρίνεται από το πόσο καλό καιρό θα έχει στις 9 Ιουνίου για να πάμε στη θάλασσα αντί στην κάλπη, είμαστε άξιοι της μοίρας μας.
Και αν δεν πάμε εμείς, θα πάνε όλοι αυτοί που αύριο θα αποφασίσουν για εμάς και μπορεί να είναι αυτοί που ευαγγελίζονται τη βία, την οπισθοδρόμηση, το τρίπτυχο «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια» με την καθαρά χουντική απόχρωση, την πίστη στις υποτιθέμενες αλήθειες επιστολών του Ιησού, που φυσικά μόνο αυτοί μπορεί να κατέχουν, την προτροπή να μην ακούμε τους γιατρούς μας αλλά παγκόσμιες συνωμοσιολογίες, όταν ήρθαμε αντιμέτωποι με πρωτόγνωρες προκλήσεις και τόσα άλλα που μπορεί να ακούγονται διασκεδαστικά αλλά είναι επικίνδυνα.
Τί θα κάνετε αν δεν εκλεγείτε;
Δεν κατεβαίνω μόνο για να εκλεγώ. Κατεβαίνω για να αγωνιστώ για αυτά που πιστεύω και θέλω να υπερασπίσω. Ο αγώνας δεν δικαιώνεται μόνο μέσα από το αποτέλεσμα, αλλά κυρίως μέσα από την προσπάθεια. Ξέρετε σε πόσους προκριματικούς αποκλείστηκα; Έπρεπε να τα παρατήσω; Δεν μου ταιριάζει.
Είμαι εκείνο το παιδί που όταν ξεκίνησα να κάνω αθλητισμό στην Καβάλα της δεκαετίας του ‘70 και μάλιστα κορίτσι, του είπαν μέσα στο δημοτικό στάδιο πως δεν θα γίνει ποτέ αθλήτρια και σήμερα αυτό το στάδιο ονομάζεται «Βερούλειο». Για τους πολλούς είναι μια τιμή για το πόσο καλή αθλήτρια έγινα. Για μένα είναι μια υπενθύμιση προς τα παιδιά και τους νέους ανθρώπους πως τίποτα δεν είναι αδύνατον.
Το μετάλλιό σας βρίσκεται στην Παναγία της Τήνου. Το πρώτο χρυσό μετάλλιο για τη χώρα μας σε μεγάλους αγώνες από μια γυναίκα αθλήτρια στους Πανευρωπαϊκούς της Αθήνας το ‘82. Σήμερα η επίσημη Εκκλησία διαφωνεί σε πολλά σημεία θεμάτων που στηρίζει το κόμμα σας. Σήμερα λοιπόν θα το ξαναπηγαίνατε εκεί;
Απόλυτα και ξεκάθαρα ναι! Η πίστη είναι κάτι πολύ προσωπικό και δεν έχει να κάνει με πολιτικές της επίσημης Εκκλησίας. Μπορεί σε πολλά να διαφωνώ και σε άλλα να συμφωνώ, όμως οι αξίες μου δεν αλλάζουν. Η Εκκλησία πρέπει να είναι μια ανοιχτή αγκαλιά για όλους και κυρίως για αυτούς που έχουν περισσότερη ανάγκη και η Πολιτεία πρέπει να παίρνει τος δύσκολες αποφάσεις που μας πάνε μπροστά ως κοινωνία, σεβόμενη τα ανθρώπινα δικαιώματα. Η Εκκλησία ενώνει και η Πολιτεία δικαιώνει. Η Εκκλησία αγαπά και η Πολιτεία προστατεύει. Η πίστη του καθενός μας είναι πολύ πάνω από πρόσωπα, αξιώματα και θεσμούς.
Πείτε μας κάποιους σημαντικούς ανθρώπους που γνωρίσατε στη ζωή σας και έγραψαν μέσα σας.
Η Μελίνα Μερκούρη με αγκάλιασε δυνατά και με γοήτευσε με την προσωπικότητά της. Ο Γιάννης Τσαρούχης με αγάπησε πολύ και με συγκίνησε με την τέχνη του. Και όλες οι μεγάλες αντίπαλές μου στους αγώνες, σαν ένα πρόσωπο, με πόνεσαν πολύ κάποτε και με έκαναν πολύ καλύτερη μέσα από την πίεση που μου άσκησαν. Δεν θα τις ξεχάσω ποτέ. Η κόντρα μας ήταν προνόμιο.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΠΡΑΞΙΤΕΛΗ ΣΑΡΑΝΤΟΠΟΥΛΟ
