Απώλεια φίλου : Μου πήρε πολύ καιρό… πάρα πολύ καιρό για να μπω στη διαδικασία να γράψω για εσένα που αποφάσισες να φύγεις ξαφνικά από τη ζωή μας και να ταξιδέψεις σε άλλους ουρανούς όπου πραγματικά θα μπορούσες να κάνεις αυτά που πραγματικά ήθελες…
Αλλά ακόμη μου λείπεις, ακόμη δεν μπορώ να σε ξεχάσω, ακόμη πονάω μέσα μου και δεν μπορώ να σε βγάλω από το μυαλό μου όσο και αν γελάω, όσο και αν προσπαθώ να συνεχίσω την καθημερινότητα μου κάνοντας πράγματα, όσο και αν θέλω να πείσω τον εαυτό μου πως βρίσκεσαι σε κάποιο σοκάκι της Μυκόνου – το αγαπημένο σου νησί – και γελάς με την ψυχή σου σχολιάζοντας τις εμφανίσεις των ανθρώπων που νομίζουν πως είναι η Lady Gaga.
Είμαι ακόμη πολύ θυμωμένη μαζί σου… αλλά περισσότερο είμαι θυμωμένη με εμένα… Που δεν πέρασα περισσότερο χρόνο μαζί σου, που δεν ήρθα σε εκείνο το πάρτι που μου ζήτησες γιατί δούλευα, που προτίμησα να κάτσω σπίτι να ξεκουραστώ και δεν ήρθα στα μπουζούκια… Που δεν επέλεξα τον φίλο μου ο οποίος ήταν τόσο σημαντικός για εμένα και επέλεξα να κάνω πράγματα τα οποία δε μου προσέφεραν καμία ανάμνηση… Συγνώμη…
Η απώλεια φίλου δεν είναι εύκολα διαχειρίσιμη… Γιατί οι φίλοι μας είναι η οικογένεια που επιλέγουμε και πολλές φορές είναι πρόσωπα τα οποία είναι πιο σημαντικά και από την οικογένεια στην οποία γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε! Είναι οι άνθρωποι που μας αγαπούν, όχι γιατί πρέπει, αλλά γιατί θέλουν! Γιατί μας αποδέχονται με όλα τα στραβά μας και θέλουν να γινόμαστε καλύτεροι! Αλλά και να μη γινόμαστε καλύτεροι, είναι στο πλευρό μας και πίνουμε τα σφηνάκια μας κάνοντας πλάκα με τη ζωή και με τα όνειρα μας.
Είχες πολλά όνειρα… είχες πολλούς στόχους… Ήθελες να γίνεις κάτι πολύ σημαντικό! Αλλά αυτό που πρέπει να ξέρεις αν με διαβάζεις από εκεί ψηλά είναι πως ήσουν και είσαι σημαντικός! Με δίδαξες πολλά! Με δίδαξες να μη φοβάμαι να τολμώ πράγματα αλλά πλέον δεν μπορώ να μη φοβάμαι… δεν μπορώ να μη φοβάμαι ότι θα χάσω… αλλά πρέπει να σε τιμήσω και προσπαθώ να επιστρέψω σε όλα αυτά που μου δίδαξες… να είμαι ανέμελη, να χαμογελάω σε κάθε τι στραβό και να σκέφτομαι πως όλα θα πάνε καλά… Προσπαθώ, αλλά μου λείπεις… Σε ψάχνω σε πολλά μέρη στην Αθήνα… σε αναζητώ στα social media και κοιτάω φωτογραφίες μας από το παρελθόν και θυμάμαι τα λόγια σου… Τόσο όμορφα λόγια…
Θα μπορούσα να γράφω αμέτρητες ώρες για εσένα, Αναστάση μου, και θα μπορούσα να σου μιλάω για ώρες… γιατί ξέρω ότι με ακούς και πως με προσέχεις… Το απέδειξες πρόσφατα…
Το μόνο που μου μένει είναι να σε κάνω περήφανο… Και θα το κάνω…
Δε θα ξεχάσω ποτέ τον τελευταίο μας καφέ στο κέντρο της Αθήνας... Πονούσες αλλά κρατούσες με μεγάλη χαρά το νέο σου κοστούμι και ετοιμαζόσουν για ένα από τα αγαπημένα σου event… Και ήθελες να είσαι ο πιο όμορφος… Και εγώ σε κοίταζα με καμάρι… Γιατί ήσουν και θα είσαι το καμάρι του… Το παιδί που με έκανε περήφανη και πάντα θα είσαι το πρώτο μου “παιδί” και το καλύτερο…
Προσπαθώ να ξεπεράσω την κατάσταση και προσπαθώ να είμαι δυνατή αλλά δεν μου είναι εύκολο… Γιατί σε θέλω εδώ! Θέλω να ζήσουμε νέα πράγματα, θέλω να γελάσουμε, θέλω να βγούμε, θέλω να σε δω να θριαμβεύεις… Αλλά θα θριαμβεύσεις αλλού…
Σε αγαπώ, θα σε αγαπώ και πάντα θα έχεις μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου μικρό μου μαϊμουδάκι… Και πλέον, όταν θα κλαίω γιατί μου λείπεις, θα κλαίω γιατί θα θυμάμαι τις όμορφες στιγμές μας και όχι την απώλεια σου… Γιατί σου αξίζει να σε θυμάμαι έτσι…
My fashion monkey..
Τσέκαρε και αυτό : ΚΠΙΣΝ: Οι La Femme στο Ξέφωτο του Πάρκου
