Αστικό Λεωφορείο: Η εμπειρία σε ένα δρομολόγιο

Οι συνθήκες στις οποίες ζούμε τη φετινή χρονιά λόγω της επέλασης της πανδημίας που φέρει το όνομα “covid-19” θα έλεγε κανείς ότι αρκούν για να επικρατήσει πανικός, τεράστια ανησυχία κι αβεβαιότητα για το μέλλον.

Η χρήση μάσκας στα μέσα μαζικής μεταφοράς μπορεί να καθίσταται υποχρεωτική, αλλά αρκεί για να κρατήσει τους ανθρώπους σε απόσταση; Κι όταν μιλάμε για απόσταση, μήπως κρύβονται κι άλλα θέματα πίσω από αυτή τη λέξη;

Τα μέσα μαζικής μεταφοράς μπορούν να χαρακτηριστούν ως “αναγκαίο κακό” για όλους τους ανθρώπους που δε έχουν άλλο μέσο μεταφοράς, αλλά στην πραγματικότητα μια μόνο μεταφορά με αυτά αρκεί για να παρατηρήσει κάποιος το τι πραγματικά συμβαίνει με τα άτομα που επιβιβάζονται κι αποβιβάζονται.

Πιο συγκεκριμένα, ένας από τους συντάκτες του site μας περιγράφει με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες τα όσα βίωσε σε μεταφορά του μέσω αστικού λεωφορείου από την Κηφισιά έως το Σταθμό της Αττικής ένα απόγευμα που δεν είχε πέσει ακόμη ο ήλιος.

Ως πολίτης, λοιπόν, που χρησιμοποιεί μάσκα, μπαίνοντας στο αστικό λεωφορείο διαπίστωσα ότι λίγοι είμαστε που πραγματικά έχουμε κάνει δεύτερο πετσί μας τη χειρουργική μάσκα.

Η κοσμοσυρροή που μπορεί να αντικρίσει κανείς να συμβαίνει καθ ‘όλη τη διάρκεια του συγκεκριμένου δρομολογίου μπορεί να χαρακτηριστεί τεράστια, με την πλειοψηφία των ανθρώπων να μην τηρεί κανένα μέτρο ασφαλείας.

Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό που μου προκάλεσε τρόμο! Στην επόμενη στάση, μπήκε ένας άντρας σχετικά νεαρής ηλικίας που όπως αποδείχθηκε έκρυβε κάτι στις τσέπες του. Η κυρία δίπλα μου τον φώναξε κάποια στιγμή και σχεδόν ψιθυριστά του λέει: το ‘φερες το πράμα;” Και τότε ακριβώς μπροστά στα μάτια μου είδα τον κύριο να βγάζει κάτι από τις τσέπες του και να το δίνει στην κυρία. Προφανώς και η πρώτη μου σκέψη ήταν πως γίνεται εμπόριο ναρκωτικών μέσα στο αστικό λεωφορείο αλλά μάλλον δεν θα μάθω ποτέ με σιγουριά.

Σοκ με έπιασε εκείνη τη στιγμή και προσπάθησα να επικεντρώσω το βλέμμα μου αλλού για να μη δώσω στόχο. Ο ίδιος ο άντρας μετά από αυτό το σκηνικό κατέβηκε στην επόμενη στάση, κι η κυρία ξαφνικά άρχισε να μου μιλάει.

Κατά τη διάρκεια της κουβέντας μας, η κυρία μου διευκρίνισε ότι έχει διατελέσει χορεύτρια σε παραστάσεις του εκλιπόντα ηθοποιού “Στάθη Ψάλτη” κι ότι έχει “ζήσει” κοντά με πολλούς διάσημους. Μίλησε για τη βρώμικη πλευρά της showbiz, για χρήση ναρκωτικών στο χώρο και για σεξουαλικά όργια μεταξύ διασήμων. Βέβαια μου αποκάλυψε και πόσες φορές την είχε βοηθήσει ο Στάθης Ψάλτης στον προσωπικό της Γολγοθά.

Η ίδια γυναίκα πέρα από τη βρωμιά που όπως φαίνεται την έχει ζήσει από κοντά μίλησε και για την προσωπική της ζωή, αλλά και για τον μονάκριβο γιο της που την φροντίζει με τεράστια προσήλωση.

Η κουβέντα μας έληξε κάπως απότομα, καθώς το μισάωρο “ταξίδι” μου έφτανε στο τέλος του. Της ευχήθηκα καλή τύχη στη ζωή της και να ζήσει για να καμαρώνει το γιο της που τόσο πολύ την λατρεύει”.

Ένα δρομολόγιο με ένα αστικό λεωφορείο της Αττικής μπορεί να δημιουργήσει εμπειρίες και μαθήματα ζωής που αλήθεια μένουν καλά χαραγμένες στο μυαλό ενός ανθρώπου. Εγώ πάντως αυτό το μάθημα θα το θυμάμαι.