… μεσημέρι Σαββάτου 17 Σεπτεμβρίου 2023… οδός Πανεπιστημίου… στο φανάρι για να περάσουμε απέναντι και να βρεθούμε στην οδό Βουκουρεστίου… Ένας άνδρας με λυγισμένα γόνατα και σκυμμένο κεφάλι σηκώνει ένα χάρτινο ποτήρι για να ζητήσει βοήθεια και όχι για να τσουγκρίσει με τους περαστικούς…
Πολλές φορές δε χρειάζεται να πεις πολλά λόγια διότι οι εικόνες “μιλούν” από μόνες τους… Αλλά στην προκειμένη περίπτωση πρέπει να “μιλήσει” και η εικόνα αλλά και τα λόγια.
Ως ένας άνθρωπος που ζει στην Αθήνα όλα τα χρόνια της ζωής του, θυμάμαι να “κατεβαίνω” στο κέντρο της πόλης μου και να παρατηρώ τι συμβαίνει τριγύρω μου. Και παρά το γεγονός πώς έχει αλλάξει τα τελευταία χρόνια – έχουμε τον περίφημο περίπατο που ακόμη δεν έχω καταλάβει γιατί δημιουργήθηκε, έχουμε περισσότερο πράσινο (ωραίο αυτό), έχουμε μια όμορφη πλατεία στην Ομόνοια και τα πράγματα είναι ένα τσικ πιο καθαρά – ένα πράγμα παραμένει σταθερή αξία, δυστυχώς! Και αυτό είναι οι άστεγοι άνθρωποι που προσπαθούν να βρουν λίγη βοήθεια ζητιανεύοντας και μένοντας στο δρόμο.
Όταν έφτασα στην οδό Πανεπιστημίου , αντίκρισα την εικόνα που βλέπεις! Μια εικόνα που πραγματικά μου δημιούργησε ανάμεικτα συναισθήματα. Ο θυμός και η στεναχώρια ήταν τα πρώτα.
Θυμός διότι έβλεπα ανθρώπους να προσπερνάνε το σηκωμένο χέρι και να “πέφτουν πάνω” του χωρίς να ρίχνουν έστω μια ματιά στον άνθρωπο που ακούμπησαν και δίχως να ζητήσουν συγγνώμη και γιατί εκείνη τη στιγμή ήθελα να πάρω ένα τηλέφωνο τον δήμο Αθηναίων και να τους ζητήσω εξηγήσεις για αυτό που έβλεπα. Γιατί ο δήμος Αθηναίων δεν έχει ανθρώπους να κυκλοφορούν στους δρόμους της Αθήνας και να φροντίζουν έτσι ώστε αυτοί οι άνθρωποι να μη χρειάζεται να ζουν έτσι; Γιατί δεν υπάρχει η κατάλληλη βοήθεια για αυτούς τους ανθρώπους έτσι ώστε να μην χρειάζεται να κάθονται στη μέση του δρόμου και να ζητιανεύουν; Γιατί δεν είμαστε περισσότερο άνθρωποι;
Στεναχώρια γιατί δεν έχω τα μέσα να μαζέψω όλους αυτούς τους ανθρώπους – εφόσον το θέλουν – και να τους βοηθήσω να ενταχθούν ξανά στην κοινωνία για να μπορούν να ζήσουν ανθρώπινα… Γιατί αυτή η εικόνα που αντίκρισα είναι σκληρή… Και γερό χτύπημα στο στομάχι… Όπως χιλιάδες άλλες εικόνες που “φωτογραφίζουν” τα μάτια μας καθημερινά…
Και θα μου πεις πολύ εύλογα : “Εσύ μαντάμ τι έκανες για αυτό”; Και θα σου πω μικρό μου ζουλάπι πώς αν έκανα κάτι και πότε, δε θα στο διαφημίσω! Αυτό όμως που μπορώ να “διαφημίσω” είναι αυτή η τραγική κατάσταση! Άνθρωποι λυγίζουν στη μέση του δρόμο για λίγα ευρώ… Και μη μου πεις για ναρκομανείς και ιστορίες… Όσο και αν με θυμώνει το γεγονός πως ένας άνθρωπος μπήκε στη διαδικασία να χρησιμοποιήσει τα ναρκωτικά για να τον “σώσουν” από ότι αντιμετώπιζε είναι δικό του θέμα… Εμείς πώς βοηθάμε; Ο δήμος μας τι κάνει για αυτό;
Είμαι σίγουρη πώς θα γίνονται προσπάθειες από τον δήμο στην Αθήνα και από άλλους φορείς έτσι ώστε να βοηθήσουν, αλλά μήπως χρειάζεται παραπάνω; Εγώ σίγουρα θέλω παραπάνω όταν βλέπω πως δίνονται χρήματα για πράγματα τα οποία δεν είναι και τόσο αναγκαία… Και έχω δικαίωμα να κρίνω αν κάτι αναγκαίο ή όχι γιατί ζω σε αυτή την πόλη και ξέρω ποιες είναι οι ανάγκες της… Μήπως αντί να σκεφτόμαστε να φυτέψουμε κοκοφοίνικες και δεντράκια (που δε λέω, ωραία είναι) να δούμε πώς μπορούμε να βοηθήσουμε αυτούς τους ανθρώπους έτσι ώστε την επόμενη φορά να σηκωθεί ένα ποτήρι για τσούγκρισμα και όχι για λίγα χρήματα;
Πολλοί μου είπαν πώς αυτό συμβαίνει παντού… Αλλά εμένα τι με νοιάζει; Μένω στην Αθήνα, και πρόκειται για έναν πολίτη που γονατίζει στο κέντρο όχι για να υποκλιθεί αλλά για να πάρει 1 ευρώ… Οπότε, ας σταματήσουμε να κρίνουμε το κάθε τι και ας γίνουμε λίγο άνθρωποι…
Την επόμενη φορά που θα δεις έναν άνθρωπο να έχει στρώσει κουβέρτες στην Πανεπιστημίου ή στη Σταδίου, να περιπλανιέται και να ζητά βοήθεια μην τον αγνοήσεις… Αν δε θες να του δώσεις χρήματα γιατί δε θέλεις να συνεισφέρεις ενδεχομένως σε κάποια κακιά συνήθεια ή δεν έχεις πάνω σου, απλά πάρε κάτι για να φάει ή να πιει…
Πρέπει να είναι δύσκολο να ζεις στο περιθώριο…
Who said this?
Αλεξάνδρα Κατσαμπίρη
Τσέκαρε και αυτό : Μπραντ Πιτ : Ποιοι είναι οι πιο ωραίοι άνδρες
