Χανιά: Η συμπεριφορά μας στους δρόμους είναι, πολλές φορές, αντανάκλαση της παιδείας που έχουμε λάβει από το ίδιο μας το σπίτι. Και αν κάτι αποδεικνύει με τον πιο απλό και συνάμα αποστομωτικό τρόπο τη δύναμη του καλού παραδείγματος, είναι η παρατήρηση ενός μικρού παιδιού μπροστά στην παρανομία.
Σάββατο μεσημέρι στις Μουρνιές Χανίων. Στο φανάρι έχει σταματήσει ένα αυτοκίνητο, ενώ από την αντίθετη κατεύθυνση πλησιάζει άλλο όχημα – όμως… έρχεται ανάποδα. Ο οδηγός του, με χαρακτηριστική άνεση, εκμεταλλεύεται ένα άνοιγμα στη νησίδα και περνά στο σωστό ρεύμα κυκλοφορίας για να συνεχίσει την πορεία του. Ένα ακόμα τέχνασμα στους δρόμους των Χανίων, που σχεδόν καθημερινά γίνονται σκηνικό τροχαίων ατυχημάτων – άλλοτε σοβαρών και άλλοτε όχι.
Μόλις λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, το φανάρι γίνεται πράσινο και τα αυτοκίνητα ξεκινούν. Ένα από αυτά επιχειρεί αναστροφή, και για μια στιγμή η πιθανότητα σύγκρουσης φαντάζει αναπόφευκτη. Ευτυχώς, αποφεύγεται την τελευταία στιγμή. Άλλο ένα επεισόδιο στον δρόμο που, αν και σύντομο, παραλίγο να αφήσει πίσω του σοβαρές συνέπειες.
Και τότε, μέσα από ένα από τα αυτοκίνητα, ακούγεται μια παιδική φωνή:
«Γιατί το έκανε αυτό, αφού δεν επιτρέπεται;»
Μια απλή φράση, σχεδόν αθώα, που όμως κρύβει μέσα της όλη την ουσία. Το παιδί βλέπει, παρατηρεί και εύλογα απορεί. Πώς να εξηγήσεις όμως ότι κάποιοι ενήλικες, ενώ γνωρίζουν τι επιτρέπεται και τι όχι, επιλέγουν την παρανομία, αδιαφορώντας για τους κανόνες και –κυρίως– για τις ζωές γύρω τους;
Η ερώτηση του παιδιού είναι ίσως το πιο δυνατό «χαστούκι» στη συνείδηση κάθε οδηγού. Γιατί, τελικά, η παιδεία δεν φαίνεται μόνο στις αίθουσες ή στα χαρτιά – αλλά στον τρόπο που συμπεριφερόμαστε όταν κανείς δεν μας παρακολουθεί. Και τα παιδιά… παρακολουθούν πάντα.
