Φόβος του θανάτου

Σίγουρα ένα από θέματα που έχουν ανακύψει αυτήν την περίοδο και καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε είναι ο φόβος του θανάτου. Αν και μιλάμε για έναν αρχέγονο φόβο που μας συντροφεύει σε όλη τη διάρκεια της ζωής μας, ωστόσο, καταφέρνουμε να βρίσκουμε τρόπους ώστε να τον απωθούμε ή αλλιώς να τον παραμερίζουμε προκειμένου να εξυπηρετήσουμε τον σκοπό που έχουμε σε αυτή τη ζωή. 

Μαζί λοιπόν με όλες τις δυσκολίες που έχει φέρει αυτή η πανδημία, και που αναμένονται ακόμα περισσότερες (σε ψεκασμένους και μη), είναι και το ότι έχει ανασύρει αυτόν τον φόβο στην επιφάνεια.

Έχουμε έρθει όλοι πια αντιμέτωποι με μια αβεβαιότητα για το αύριο, έναν προβληματισμό για το που κατευθύνεται η ζωή μας αλλά και μια ανησυχία για την ίδια τη ζωή, ελπίζοντας σε μείωση των κρουσμάτων, λιγότερες απώλειες και αναμένοντας πως και πως το επερχόμενο εμβόλιο ως την ύστατη σωτηρία.  

Φορώντας την μάσκα της επιφυλακής και προσπαθώντας να προστατευτούμε από την επικινδυνότητα της σωματικής επαφής αναπολούμε τις ανέμελες στιγμές που αφήσαμε κάποια στιγμή στα τέλη του ΄19 και ερχόμαστε πιο κοντά στη συνειδητοποίηση του κλισέ οτι «τίποτα δεν είναι δεδομένο».

Είναι άραγε αυτό αρκετό να μας υπενθυμίσει ότι «δεύτερη ζωή, δεν έχει» ώστε να διεκδικήσουμε τα πράγματα που ο καθένας από εμάς επιθυμεί ή απλά μας υπαγορεύει άλλο σκοπό σιγοψιθυρίζοντας συνωμοτικά τον στίχο του τραγουδιού ότι «τίποτα δεν γίνεται τυχαία»;

Μέσα σε ένα κλίμα μπερδεμένων συναισθημάτων και περιοριστικών μέτρων θα πρέπει να δημιουργήσουμε καινούρια αντίβαρα στο σκοτάδι του φόβου, να καθαρίσουμε την ομίχλη της θλίψης που μας περιβάλει ώστε να ξαναβγούμε στο φως μιας άλλης κανονικότητας. Τώρα εάν αυτή η νέα κανονικότητα είναι πιο ασφαλής, χωρίς να προϋποθέτει το μένουμε σπίτι, δεν μένει παρά να φανεί. 

Μέχρι τότε όμως; Μένουμε ασφαλείς ή φοβισμένοι; Είναι ο φόβος του θανάτου αυτός ένας ασφαλής δρόμος ώστε να μας οδηγήσει στην επόμενη μέρα; Και εάν ναι, θα είναι αυτή η μέρα που θα θέλουμε;

Γιώργος Κέφης
Ψυχολόγος – Οξφόρδη