House of Gucci: Η κριτική της ταινίας

House of Gucci: Μια από τις πιο “αστεράτες” ταινίες της χρονιάς, η πολυαναμενόμενη ιστορία του “Οίκου των Gucci” δια χειρός Ρίντλει Σκοτ είναι μια εντυπωσιακή και ταυτόχρονα εντυπωσιακά άνιση ταινία.

Μια ταινία που με -σχεδόν εφηβική- διάθεση θέλει να πατήσει σε πολλές δραματουργικές βάρκες, άλλοτε με επιτυχία και άλλοτε ‘’σκοντάφτοντας’’ πάνω στην αδυναμία του Σκοτ να καταλήξει στο τι πραγματικά ήθελε να είναι αυτή η ταινία.

Παρωδία; Saga με εσάνς “Νονού”; Μια σαπουνόπερα με πολιτικά κλεισίματα ματιού; Ένα κιτς μελό για τον έρωτα, την δίψα για εξουσία, την άνοδο και την πτώση; Μέσα σε όλα αυτά ο Ρίντλει Σκοτ δείχνει να μην ξέρει με τι να πρωτοασχοληθεί και που να πρωτοεστιάσει. Κάπως έτσι έπειτα από ένα σημείο νιώθεις ότι δεν βλέπεις μια ενιαία ταινία, αλλά διαφορετικά φιλμ με διαφορετικό ύφος και διαφορετική αισθητική.

Ήρωες αναπτύσσονται με άναρχο τρόπο, υποπλοκές ξεχνιούνται, το σενάριο επενδύει και αποεπενδύει με ασύλληπτη αφέλεια σε ασήμαντες πτυχές της ιστορίας και προς το τέλος ο θεατής μένει να εκτιμά την αισθητική και το θάρρος του Σκοτ να πειραματιστεί με διαφορετικά είδη και μεθόδους, αλλά στέκεται απαθής μπροστά στην “τραγωδία” των ηρώων του House of Gucci.

Διαβάστε την κριτική της ταινίας από τον Θοδωρή Λέννα