Η αγαπημένη τραγουδίστρια Ευρυδίκη ανοίγει την καρδιά της στον Πραξιτέλη Σαραντόπουλο για το CityNow.gr, σε μια αποκαλυπτική συνέντευξη που συνδυάζει συναίσθημα, αναδρομές και όνειρα για το μέλλον. Η κουβέντα τους αποκτά ξεχωριστή λάμψη, συνοδευόμενη από μια καθηλωτική φωτογράφιση δια χειρός του μοναδικού Πάνου Σταυριανού.
Για πρώτη φορά, η Ευρυδίκη αφήνει πίσω της τις συμβατικές της εμφανίσεις και μας συστήνεται μέσα από έναν φακό που αναδεικνύει την καλλιτεχνική της φύση και τη θηλυκή της δύναμη. Το αποτέλεσμα; Ένα πρωτόγνωρο οπτικό αφήγημα που θα συναρπάσει κάθε αναγνώστη. Μια Ευρυδίκη όπως δεν την έχετε ξαναδεί!
H φωτογράφιση με την Ευρυδίκη έγινε υπό την καθοδήγηση του Art Director και φωτογράφου Πάνου Σταυριανού στο Upupa Epops – The Bar στην Αλκμήνης 7 στο κέντρο της Αθήνας. Το μακιγιάζ επιμελήθηκε η Ελευθερία Σαββοπούλου, ενώ το υπέροχο styling έγινε από την Φιλίτσα Νικολαΐδου.
Με αστείρευτο κέφι και μία παιδικότητα που δεν έχει χάσει η Ευρυδίκη απόλαυσε τη φωτογράφιση και το διασκέδασε με την ψυχή της, κάτι που σίγουρα αποτυπώθηκε στον φωτογραφικό φακό του Πάνου Σταυριανού, ο οποίος κατάφερε να δημιουργήσει μία εικόνα που δεν έχουμε σίγουρα δει από την Ευρυδίκη. Και εκείνη όχι μόνο δεν το φοβήθηκε, αλλά το υπηρέτησε άψογα!
Η Ευρυδίκη είναι η πρώτη που εγκαινιάζει αυτή τη σειρά των φωτογραφίσεων και συνεντεύξεων στο Citynow.gr κι αυτό γιατί είναι από τα πιο γνήσια, λαμπερά και με θετική αύρα πλάσματα αυτού που στην Ελλάδα ονομάζεται εγχώρια shobiz.
Η συνέντευξη έγινε στο στούντιο του StarovasTv που μας φιλοξένησε ο Δημήτρης Σταρόβας από τον Πραξιτέλη Σαραντόπουλο και η Ευρυδίκη ξετύλιξε τα όνειρά της, τις φοβίες της, την αγάπη της και κάποιες στιγμές την πικρία της και το άγχος για το μέλλον.
Ευρυδίκη γεια σου!
Γεια σου Πραξιτέλη μου!
Το ξέρεις ότι είσαι η πρώτη καλεσμένη στο Citynow. Πώς νιώθεις αυτό;
Το ξέρω και ευχαριστώ πολύ. Είναι τιμή μου που με επιλέξατε. Και εύχομαι να σας φέρω και γούρι.
Πού σε βρίσκουμε αυτό το καιρό;
Αυτό το καιρό είμαι στο Σταυρό του Νότου μαζί με τους Μπλε. Είναι η τρίτη μας χρονιά που κάνουμε αυτή τη συνεργασία σε αυτό το χώρο. Ξεκινήσαμε το 2022 για λίγες εμφανίσεις. Έγιναν όλες αυτές οι εμφανίσεις sold out. Συνεχίζαμε, συνεχίζαμε. Όχι ότι δεν περιμέναμε έτσι να μας αγκαλιάσει ο κόσμος, αλλά αυτό που ζήσαμε, ειλικρινά, ήταν μεγαλύτερο από αυτό που ελπίζαμε, ας πούμε.
Και ήρθε η δεύτερη χρονιά, ήρθε και η τρίτη χρονιά, και θα είμαστε εκεί μέχρι 15 Φεβρουαρίου, όπου και θα κάνουμε έτσι μία παύση, θα βάλουμε μία άνω τελεία σε αυτή τη συνεργασία, για να συνεχίσουμε έτσι και με λίγα προσωπικά πράγματα που θέλει να κάνει ο καθένας. Και κάποια στιγμή θα ξανασυναντηθούμε, γιατί η αλήθεια είναι ότι και αγαπιόμαστε πάρα πολύ, ήρθαμε πάρα πολύ κοντά και με τα δύο παιδιά. Καλά, με την Τζόρτζια κλείνουμε 30 χρόνια γνωριμίας και φιλίας. Έχουμε μία τέτοια σχέση, ένα τέτοιο δέσιμο. Είναι και αγαπή, είναι αλληλοεκτίμηση, είναι σεβασμός, είναι θαυμασμός και είναι όμορφο να μοιράζεσαι τη σκηνή με καλλιτέχνες που ξέρεις ότι παίρνεις πίσω αυτό που δίνεις. Είναι πραγματικά μοναδικό. Τον Γιώργο Παπαποστόλου δεν τον γνώριζα καλά πριν. Πριν τρία χρόνια ήταν η πρώτη φορά που βρεθήκαμε μαζί στη σκηνή και μπορώ να πω ότι τον θαύμαζα πάντα για αυτά που γράφει. Αλλά τώρα που ήρθαμε και πιο κοντά έχει γίνει κι αυτός ένας αγαπημένος φίλος.
Μόλις τελειώσει αυτός ο κύκλος, μπει η άνω τελεία, τα επομενα σχέδια ης Ευρυδίκης ποια είναι; Πού θα τη δούμε;
Έχω ήδη, που λες έτσι, κλεισμένες εμφανίσεις, μια μικρή περιοδεία εκτός Αθηνών, γιατί οι Αθηναίοι μας απολαμβάνουν από τον Δεκέμβριο μαζί με τους Μπλε του Σταυρού του Νότου, και ίσως τον Μάιο να παρουσιάσω ξανά αυτό το project που ξεκίνησα πριν από δύο χρόνια με τα γαλλικά τραγούδια, αυτό το αφιέρωμα στο γαλλικό τραγούδι, το οποίο παρουσίασα για πρώτη φορά τον Οκτώβριο του 2022 στο Half Note, πήγε εξαιρετικά καλά, απρόσμενα καλά, πραγματικά δεν πίστευα ότι υπάρχει τόσο κοινό που ακούει και αγαπάει το γαλλικό τραγούδι, ήταν έκπληξη και για μένα. Το ξεκίνησα λοιπόν δειλά, πολύ δειλά, και μετά άρχισα να το κάνω έτσι μια-δύο φορές το χρόνο, το επαναλαμβάνω γιατί η ανταπόκριση ήταν απίστευτη και μάλλον το Μάιο θα το παρουσιάσω ξανά στην Αθήνα.
Θα μπορούσε αυτό το concept να πάει και εξώ, να τραγουδήσεις στο Παρίσι;
Θα μπορούσε να πάει και μάλιστα το έχω σκεφτεί. Δεν έχω προχωρήσει έτσι με την ιδέα αυτή, να το ψάξω, να βρω χώρους κτλ. Αλλά το σκέφτηκα γιατί θα μπορούσε να γίνει ένα ωραίο πάντρεμα ελληνικού και γαλλικού τραγούδιου. Υπάρχουν ας πούμε πολλά τραγούδια που υπάρχουν και στα γαλλικά. Του Θεοδωράκη, του Χατζηδάκη. Και θα μπορούσε να είναι τραγούδια που έχει γράψει ο Μουστακί. Και υπάρχουν και στα ελληνικά και στα γαλλικά. Και νομίζω ότι στο Παρίσι θα είχε ενδιαφέρον να παρουσιάσω αυτό. Όχι μόνο για τους Έλληνες που ζουν εκεί. Γιατί υπάρχει κοινό στην Γαλλία. Αλλά και για τους Γάλλους που αγαπάνε την Ελλάδα.
Οπότε περιμένουμε να σε δούμε και στο Παρίσι! Με ποιόν καλλιτέχνη θα ήθελες ιδανικά να κάνεις μία συνεργασία; Ποια θα ήταν η μεγάλη σου ευχή;
Ευτυχώς, έχω υπάρξει πολύ τυχερή στη ζωή μου και στην καριέρα μου έχω καταφέρει να κάνω συνεργασίες με τους περισσότερους από αυτούς που είχα, ας πούμε, σαν πρότυπα, αυτούς που αγαπούσα όταν ήμουν παιδί ή στην εφηβεία μου, όπως είναι, ας πούμε, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, που στο τελευταίο μου άλμπο με έχουμε ένα ντουέτο μαζί.
Στην αρχή σκεφτόμουν πόσο τυχεροί ήμουν πραγματικά όπου βρέθηκα δίπλα του το 2003, το 2004, στον Γυάλινο Μουσικό Θέατρο και σε μια περιοδεία καλοκαιρινή και ήταν μεγάλο σχολείο αυτή η συνεργασία για μένα, το να παρακολουθώ έναν από τους μεγαλύτερους Έλληνες ερμηνευτές επί σκηνής. Ήταν μεγάλη ευτυχία για μένα. Μετά το ότι μου έγραψαν τραγούδια, ας πούμε, κάποιοι δημιουργοί που πάντα θαύμαζα, όπως είναι ο Κώστας Τουρνάς. Όπως, ας πούμε, στο τελευταίο μου άλμπουμ που τραγούδησα τραγούδια ανθρώπων που ξεχωρίζουν, που μιλάνε με την ψυχή τους και τραγούδησα επίσης με ερμηνευτές που άκουω όλη μου τη ζωή και που μου αρέσει να τους βλέπω στη σκηνή και είναι πολύ σπουδαίο να βρίσκεσαι μαζί μπροστά από ένα μικρόφωνο δίπλα τους και να ερμηνεύεις μαζί τους.
Ξέρω ότι ένας από αυτά τα ονόματα που μου έχεις πει τώρα, σου έχει δώσει μια συμβουλή που την κρατάς μέχρι και τώρα
Βασικά, αυτός που είχα την τύχη να βρεθώ δίπλα του όταν πρωτοήρθα στην Ελλάδα, ο Κώστας Τουρνάς, ο οποίος έχει μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου, γιατί ήταν δίπλα μου στο ξεκίνημά μου, πριν ακόμα κάνω δίσκο. Κάναμε ταξίδια, είχα περάσει από μια ακρόαση και με πήρε και τραγουδούσα στο σχήμα του και κυρίως έκανα φωνητικά σε όλο το πρόγραμμα και κάναμε πολλά ταξίδια με το αυτοκίνητό του για να πάμε στα διάφορα μέρη που τραγουδούσαμε και σε όλη τη διαδρομή μας, μπορεί να οδηγούσαμε, ξέρω εγώ, πέντε, έξι, οχτώ ώρες, από εδώ μέχρι την Κοζάνη, από εδώ μέχρι τη Φλώρινα, απίστευτες διαδρομές και ο Κώστας μου μιλούσε και μου έλεγε ιστορίες, μου έδινε συμβουλές και πραγματικά, μού είπε τόσο σοφά πράγματα που αν εγώ από μικρή ακούγα όλα όσα μου είχε πει, έστω τα μισά από αυτά που μου είχε πει, πίστεψέ με δεν θα είχα κάνει κανένα λάθος. Εντάξει, μαθαίνουμε βέβαια από τα λάθη μας. Και ίσως να είναι και μια πρόκληση τα λάθη, ώστε να βρούμε τον δρόμο μας, να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας, που αυτός ήταν και ο στόχος. Τι μας αρέσει, τι αγαπάμε. Κι εγώ το βρήκα, και χρωστάω πάρα πολλά. Και στον Κώστα, αλλά και σε άλλους ανθρώπους που στάθηκαν δίπλα μου σε όλη αυτή τη διαδρομή.
H Ευρυδίκη μιλάει για τη Eurovision
Υπάρχουν πολλά ωραία τραγούδια σε αυτά τα 12 που άκουσα. Η αλήθεια είναι ότι τα άκουσα μόνο μια φορά. Άρα μπορώ να σου πω έτσι με το πρώτο άκουσμα ποια μου κέντρισαν περισσότερο το ενδιαφέρον. Πιστεύω ότι είναι πολύ ωραίο το τραγούδι με την Klavdia. Αυτό δηλαδή ήταν το πρώτο που ξεχώρισα. Έκανε έτσι λίγο την καρδιά μου να χτυπήσει πιο δυνατά. Ένιωσα έτσι ένα σκίρτημα. Αγαπώ πάρα πολύ τη φωνή της Klavdia. Τη θεωρώ εξαιρετική ερμηνεύτρια. Πιστεύω πολύ σε αυτό το κομμάτι. Θα μου άρεσε να κέρδισε η Klavdia. Μου άρεσε επίσης πάρα πολύ το τραγούδι του Κωνσταντίνου Χριστοφόρου και του Κώστα Καραφώτη. Έχει έτσι αυτό το ελληνικό το στοιχείο. Πολύ ωραία μελωδία. Μου άρεσε πάρα πολύ σαν πιο πρωτότυπο και πιο σύγχρονο να πω το τραγούδι με τη Βαρβάρα Αργυρού. Αυτό το κορίτσι το είχα γνωρίσει την πρώτη φορά, όταν ήταν πολύ μικρή. Σε ένα από τα μουσικά challenge shows που είχαν γίνει στην τηλεόραση. Εκεί ήμουν σε εκείνο το παιχνίδι με το Θεοφάνους. Τη γνώρισα τη Βαρβάρα πολύ καλά από τότε που ήτανε 11 χρονών. Μιλάμε για πολύ μεγάλο ταλέντο. Παρακολουθώ την εξέλιξή της και μου αρέσει πάρα πολύ. Είναι κι αυτό το τραγούδι ένα από τα καλά. Τώρα ποιος θα κερδίσει δεν ξέρω. Βλέπω ότι έχει ένα προβάδισμα το τραγούδι με την Ευαγγελία. Αλλά αυτό δεν είναι μέσα στα αγαπημένα μου.
Το κεφάλαιο Eurovision έχει κλείσει για την Ευρυδίκη;
Για μένα ναι. Με τίποτα. Έχω πάει πάρα πολλές φορές. Τρεις φορές σαν σόλο ερμηνεύτρια, σαν κύρια ερμηνεύτρια. Προηγήθηκαν άλλες τέσσερις εμφανίσεις στα φωνητικά. Και η πρώτη φορά μάλιστα το 1983 ηλικία σε ηλικία 15 χρονών που ήμουν ένα παιδάκι που έφυγα ας πούμε από την Τρίτη γυμνασίου και βρέθηκα σε μια σκηνή με φώτα, κάμερες, χιλιάδες κόσμος κάτω να ξέρω ότι μας παρακολουθούν εκατομμύρια στην τηλεόραση. Ήταν η πρώτη φορά που συμμετείχα έτσι σε κάτι τόσο επαγγελματικό και ήταν και η στιγμή που ένιωσα ότι αυτό θέλω να κάνω σε όλη μου τη ζωή.
Αυτό ήθελα να σε ρωτήσω! Δεν υπήρχε καν σκέψη για κάτι άλλο; Δηλαδή εάν δεν γινόσουν τραγουδίστρια τι θα ήθελες να γίνεις;
Δεν ξέρω, δεν το σκέφτηκα ποτέ. Μου άρεσε, ας πούμε, πάντα να γράφω. Έγραφα πολύ καλά όταν ήμουν μικρή και, μάλιστα, στην ηλικία 13, 14, 15, είχαν επιλέξει κάποια κείμενά μου και δημοσιεύτηκαν σε μία εφημερίδα όπου είχαν κάνει μια στήλη όπου παρουσιάζαν κείμενα μαθητών και μετά μου έδωσαν αυτή τη στήλη και έγραφα μόνιμα.
Θα μπορούσες δηλαδή να είσαι συνάδελφος δημοσιογράφος.
Ναι, θα μπορούσα να είμαι δημοσιογράφος. Αν δεν είχα ακολουθήσει το τραγούδι, ίσως να είχα σπουδάσει δημοσιογραφία, γιατί μου άρεσε να γράφω. Είχα πάρει και συνεντεύξεις από την Δήμητρα Γαλάνη και την Αλέξια.
Σε τί ηλικία αυτό;
Σε ηλικία 15 χρονών. Ήρθε για μία μεγάλη συναυλία η Δήμητρα Γαλάνη στο Δημοτικό Θέατρο στη Λευκωσία και μου είπαν απο την εφημερίδα – ήταν η Ελευθεροτυπία τότε, δεν υπάρχει σήμερα – θα πας να πάρεις συνέντευξη από την Δήμητρα Γαλάνη. Εγώ δεν είχα καν κασετοφωνάκι, με πήγε ο μπαμπάς μου και καθόμουν με το στυλό και το τετράδιο μου και με περίμενε να γράψω. Είναι πραγματικά τόσο επαγγελματίας και τόσο ευγενική που είχε την υπομονή να δώσει τη συνέντευξη σε εμένα πριν τη συναυλία της, που τώρα ξέρω πόσο άγχος υπάρχει πριν από μια συναυλία, και έκατσε, μου έδωσε σημασία, ήταν ευγενέστατη, μου έδωσε τη συνένευξη και είχε την υπομονή να της κάνω τις ερωτήσεις που της είχα όλες σημειωμένες σε ένα τετράδιο. Και να μου απαντάει αργά και να με περιμένει να τα γράφω. Δεν της το έχω πει ποτέ ότι ήμουν αυτό το κορίτσι, δεν ξέρω αν το θυμάται.
Μετά από μία τέτοια καριέρα και τα χρόνια που έχουν περάσει, ποιο πιστεύες πως είναι το νόημα της ζωής;
Η αγάπη! Δεν υπάρχει τίποτα πιο σπουδαίο, τίποτα πιο μεγάλο από αυτό, τίποτα πιο… κάτι πιο αληθινό. Αυτό είναι που πιστεύω ότι χρωστάμε στον εαυτό μας. Είναι στόχος της ύπαρξής μας να πορευόμαστε σε αυτή τη ζωή και να προσπαθούμε να είμαστε όσο πιο αυθεντικοί όσο πιο αληθινοί, ταπεινοί. Και να προσπαθούμε να βλέπουμε όλο τον κόσμο όπως βλέπουμε τα παιδιά μας. Γιατί αυτό που λένε όλοι οι γονείς, ότι αγαπάμε αληθινά και ανιδιοτελώς τα παιδιά μας. Για τα παιδιά μας δίνουμε και τη ζωή μας. Πόσο πιο απλά θα ήταν τα πράγματα στον κόσμο, πόσο πιο όμορφα θα ήταν αλήθεια και πόσο πιο εύκολη θα ήταν η ζωή μας αν μπορούσαμε με τον ίδιο τρόπο να αγκαλιάζαμε όλους τους ανθρώπους. Δεν θα υπήρχαν πόλεμοι.
Δεν σου αρέσει ο κόσμος όπως είναι τώρα;
Όχι, δεν μου αρέσει καθόλου.
Τι θα ήθελες να αλλάξεις; Τι θα ήθελες να αλλάξεις;
Τα πάντα. Και εμείς οι ίδιοι. Δε θα ήθελα να υπάρχουν παιδιά που πεινάνε, δε θα ήθελα να υπάρχουν άνθρωποι που να μην έχουν σπίτι να κοιμηθούν και να κοιμούνται στους δρόμους. Δε θα ήθελα να υπάρχουν αρρώστιες. Είναι τόσα πολλά τα προβλήματα.
Δηλαδή, βλέπουμε τι συμβαίνει, ας πούμε, στην Αμερική, μια από τις πιο… η μεγαλύτερη δύναμη στον κόσμο, ας πούμε, κι εκεί, αν δεν έχεις ασφάλεια, σε αφήνουν στον δρόμο. Δεν μπορείς να μπεις σε ένα νοσοκομείο, να κάνεις μια επέμβαση. Όχι μια επέμβαση, να σε δει ένας γιατρός. Είναι πολύ σοβαρά τα προβλήματα, πραγματικά.
Αυτό σε αγχώνει, ας πούμε, για το δικό σου το παιδί, πώς θα κυλήσει αυτή η ανθρωπότητα;
Ναι, δεν με αγχώνει. Και θα ήθελα, ας πούμε, να έχω τη δυνατότητα να δουλεύω εγώ συνέχεια και να μπορέσω να αφήσω κάτι στο παιδί μου, για να όταν έρθει αυτή η στιγμή που θα φύγω, να φύγω ήσυχη. Ό,τι έχω κάνει ό,τι μπορούσα περισσότερο και αφήνω κάτι στο γιό μου ώστε να μην χρειάζεται ο ίδιος να αγωνιστεί. Ή κι αν αγωνιστεί τουλάχιστον να δουλεύει για την ευχαρίστησή του, να κάνει ό,τι αγαπά χωρίς να πρέπει να αγχώνεται για τα προς το ζην. Αυτά που θέλουν βασικά όλοι οι γονείς για τα παιδιά τους.
Ο γιος σου είναι ότι πιο σπουδαία για σένα;
Ναι, για αυτό και του λέω πάντα ευχαριστώ. Κι ας μην το καταλαβαίνει ο ίδιος, γιατί η στιγμή αυτή της γέννησης, αυτό το μικρό θαύμα μας κάνει να νιώθουμε μικροί θεοί. Εγώ, χάρη στον Άγγελο, βίωσα τη μεγαλύτερη ευτυχία της ζωής μου την ώρα της γέννησης και το θαύμα της ζωής. Αυτό που είναι μεγαλύτερο από οτιδήποτε άλλο.
H Ευρυδίκη είναι παραδοσιακή μαμά; Θα φωνάξει δηλαδή για τη ζακέτα για το εάν έχει φάει ή όχι;
Εννοείται… ακόμα και τώρα που ο Άγγελος είναι 28 και βρίσκεται στο Βερολίνο και κάνει τα δικά του και κανείς ότι σε αυτή την ηλικία εγώ θα έπαιρνα τηλέφωνο και θα έλεγα «Έφαγες σήμερα, τι έφαγες» κι όμως το κάνω.
Θέλω να μου περιγράψεις κάτι ακραίο που σου έχει συμβεί με θαυμαστή;
Είναι πολλά τα περιστατικά, αλλά κάθε φορά που θα μου γίνει αυτή η ερώτηση είναι σαν να παθαίνω blackout μες στο μυαλό μου και δεν μπορώ να θυμηθώ κάτι συγκεκριμένο. Πολλά, πολλά όμως. Από το να έρθει κάποιος στο καμαρίνι και να με αγκαλιάσει και να τρέμει και να κλαίει ή από το να μου ζητάει κάτι, μια τούφα από τα μαλλιά μου ας πούμε. Ή κάτι, κάτι δικό μου, ρούχα μου, ξέρω εγώ. Πράγματα απίστευτα, έτσι. Και δεν έχω ζήσει σκέψου εγώ αυτά που έχει ζήσει ο Ρουβάς…
Να σου θυμήσω εγώ ένα. Ένα μικρό παιδάκι που ούρλιαζε το όνομά σου και μετά από χρόνια το συνάντησες.
Αυτός είναι ο Στέλιος που λες. Ήμουν λοιπόν στο Βεάκειο σε μια εκπομπή που έκανε ο Ανδρέας Μικρούτσικος, πολλά χρόνια πριν, πάρα πολλά χρόνια. Ο Στέλιος ήταν μικρό παιδί, δεν θυμάμαι τώρα, θα ήταν δέκα χρονών, ξέρω εγώ. Και κρεμόταν έξω από το παραθυράκι στα καμαρίνια στο Βεάκειο και φώναζε με κλάματα “Ευρυδίκη σε αγαπάω, σε λατρεύωμ θα πεθάνω”. Τέτοια πράγματα. Υπερβολές αλλά παιδάκι. Και του λέω: «Εντάξει, Στέλιο, πού είσαι, θα έρθω εγώ έξω». Τέλος πάντων συναντηθήκαμε.
Και μετά από χρόνια, έρχεται στο καμαρίνι μου σε μία από τις εμφανίσεις μου σε κάποιο μαγαζί και μου λέει, «Θυμάσαι αυτό το παιδί που κρεμόταν από το παράθυρο στο Βέακειο και έκλαιγε, εγώ είμαι». «Ευρυδίκη, σε ευχαριστώ για όλα τα χρόνια, για τη συντροφιά, για τα τραγούδια. Θέλω να ξέρεις ότι τα τραγούδια σου μου έκαναν συντροφιά στις πιο δύσκολες στιγμές, γι’ αυτό και είσαι για μένα πολύ σημαντική». Όταν υπάρχουν παιδιά που έρχονται και σου λένε αυτά τα λόγια, δεν ξέρω, είναι σαν… εκείνη τη στιγμή συμβαίνει κάτι μαγικό και νιώθω κι εγώ ότι κάτι έκανα. Έβαλα ένα λιθαράκι, κάτι έκανα σωστά, τέλος πάντων. Είναι σπουδαίο.
Εάν η ζωή σου ήταν ταινία ποια ταινία θα ήταν;
Αχ, είναι πολύ δύσκολη αυτή η ερώτηση. Δεν ξέρω αλλά θα σου πω ταινίες που έχω αγαπήσει. Μια από τις ταινίες που λάτρευα και λατρεύω και είναι μια ταινία που έχω δει πάρα πολλές φορές. Δηλαδή την βλέπω ξανά και ξανά. Είναι: Ο κύκλος των χαμένων ποιητών. Ίσως επειδή αγαπώ την ποίηση; Ίσως επειδή είμαι πολύ ρομαντική; Ίσως γιατί βλέπω ένα κομμάτι του εαυτού μου εκεί; Ίσως γιατί είχα και εγώ τέτοιους δασκάλους που με ενέπνευσαν. Είναι αυτή η ταινία.
Ευρυδίκη υπάρχει κάτι που δεν ξέρουμε για σένα;
Έχω την αίσθηση ότι είμαι ανοιχτό βιβλίο και σε όλες τις συνεντεύξεις δεν έχω αρνηθεί, ας πούμε, να απαντήσω σε ερωτήσεις. Δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι που να μην έχω πει ποτέ. Αλήθεια!
Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε 10 χρόνια από τώρα; Που βρίσκεσαι;
Βρίσκομαι εδώ στην Αθήνα. Δεν έχω σκοπό δηλαδή να φύγω. Αν και δεν σου κρύβω ότι στο πολύ βάθος του μυαλού μου υπάρχει ότι κάποια στιγμή θα επιστρέψω στην Κύπρο. Αλλά αυτό νομίζω θα γίνει πολύ πολύ αργότερα. Γιατί αγαπάω τόσο πολύ αυτό που κάνω, που ακόμα ονειρεύομαι. Καινούργιες παραστάσεις, καινούργια πράγματα, ταξίδια. Και έτσι κι αλλιώς στην Κύπρο πηγαινοέρχομαι συνέχεια. Πηγαίνω τόσο πολύ συχνά πια, που είναι σαν να μοιράζω το χρόνο μου.
Η Κύπρος τι σημαίνει για σένα;
Η Κύπρος είναι το σπίτι μου. Είναι εκεί που χτυπάει δυνατά η καρδιά μου. Είναι η ζωή μου. Είναι η οικογένειά μου. Έχω ζήσει τόσα πράγματα εκεί που είναι σαν να είναι ό,τι πιο σημαντικό για μένα. Μαζί με την οικογένειά μου είναι και η πατρίδα μου. Θες γιατί έζησα τον πόλεμο μικρή;
Αυτό είναι ένα γκάθι ε;
Είναι ένα γκάθι. Είναι μια άνοιχτη πληγή. Είναι κάτι που δεν με αφήνει να ησυχάσω, να ηρεμήσω. Αν δεν λυθεί όλο αυτό. Και πώς θα λυθεί; Γιατί υπάρχουν τόσες εκκρεμότητες. Δεν είναι μόνο να βρεθεί μια λύση που να είναι βιώσιμη και να επανενωθεί η Κύπρος. Να απελευθερωθεί για μένα. Αυτό θα ήθελα. Απελευθέρωση και να φύγουν οι Τούρκοι, να φύγουν τα στρατεύματα. Να απελευθερωθεί ο τόπος μου. Και μετά με τους τουρκοκύπριους πιστεύω ότι πραγματικά μπορούμε να τα βρούμε και να ζήσουμε μαζί.
Αλήθεια πως θα ένιωθες εάν πρέπει να δείξεις τα χαρτιά σου για να περάσεις απέναντι;
Δεν θέλω να το κάνω. Αν και επειδή πιστεύω ότι είναι τόσο δύσκολο βλέποντας τη στάση της Τουρκίας τα τελευταία χρόνια, που αυτοί το έχουν πει ξεκάθαρα, θέλουν τη διχοτόμηση. Δεν ξέρω τώρα πώς θα εξελίχθουν τα πράγματα και τι θα κάνουμε εμείς, αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ ότι θα περάσουν τα χρόνια και δεν θα ξαναπάω στην Κερύνεια. Θα ξαναπάω. Θέλω να πάω.
Θα σου πω κάποιες λέξεις και θέλω να μου λες το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό. Άγγελος;
Αγάπη, θαύμα ζωής, ο λόγος που θέλω να ζω, να είμαι δυνατή, να αντέχω, να αγωνίζομαι.
Μπομπ;
Αγάπη επίσης, δόσιμο, το άλλο μου μισό, ο άνθρωπος της ζωής μου, αυτός που έφερε το χαμόγελο στη ζωή μου!
Γάμος;
Σεβασμός, αλληλοσεβασμός, θαυμασμός, ειλικρίνεια, αγάπη, έρωτας. Αν υπάρχουν όλα αυτά, κρατάει και ο γάμος.
Απιστία;
Κάτι που απεχθάνομαι, αλλά που θα μπορούσα ίσως και να συγχωρήσω.
Ελλάδα;
Μητέρα. Η μεγάλη μας μητέρα. Μητέρα Πατρίδα, το σπίτι μου. Γιατί ζω εδώ από το 1989. Παράπονο. Αυτό, όσο και να θέλω να το αποβάλω θα υπάρχει πάντα πάντα. Θα υπάρχει πάντα αυτό το παράπονο για το 1974. Αλλά, παράλληλα, και μεγάλη αγάπη και ζεστασιά από τους Έλληνες. Γιατί ζω εδώ συνολικά 36 χρόνια και ποτέ δεν ένιωσα ξένη.
Όλη η συνέντευξη στην Ευρυδίκη από το Citynow.gr
- Η συνέντευξη και το μοντάζ έγινε στο στούντιο του Δημήτρη Σταρόβα και στο StarovasTv και τον ευχαριστούμε θερμά για αυτή τη συμμετοχή
- Η φωτογράφιση πραγματοποιήθηκε στο Upupa Epops – The Bar
- Ευχαριστούμε θερμά την Maru Luxury Transfers για την παραχώρηση του αυτοκινήτου για τις ανάγκες της φωτογράφισης
ΦΙΛΙΚΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ
Δημοσιογραφική επιμέλεια: Πραξιτέλης Σαραντόπουλος – Σάντρα Βουτσά
Art Director & Φωτογράφος: Πάνος Σταυριανός
Μακιγιάζ: Ελευθερία Σαββοπούλου
Styling: Φιλίτσα Νικολαΐδου
Τα ρούχα για την Ευρυδίκη είναι απο:
Cube Concept
Stefanoudakis Spyros
Costumier
Miro
Irene Aggelopoulos
Occhio Papavassiliou
Katerina Karousos
Nak
Steve Maden
Γάντια: Nika