Η Ξιφολόγχη αποτελεί μια ιδέα που σφυρηλατήθηκε μέσα στις φλόγες του κορωνοπολέμου
κάπου αρχές Απρίλη και λειτουργεί ως όπλο κατανόησης του μάταιου τούτου κόσμου, που
κακά τα ψέματα έχει γίνει ακατανόητος. Με γλώσσα καυστική (και όχι καυτερή!), με λόγο
αμείλικτο και αδυσώπητο, καθώς και με άποψη κόλαφο – πλην τίμια και ειλικρινή, θα
περιγράφει τα κακώς κείμενα της καθημερινότητας ή αλλιώς τις Αποκαλυπτικές σχεδόν
στιγμές που ζούμε σαν κοινωνία και σαν πλανήτης.
Όταν άκουσα τις δηλώσεις για περιορισμένα Χριστούγεννα θυμήθηκα την αγαπημένη
Μαρινέλλα και το «Ξεγελώ λοιπόν τον καθένα» και σκέφτηκα ότι όλα τα έχει πει και αυτή-
για να μην σου πω πώς τα είχε προβλέψει κιόλας…
Σκούπισα τα μάτια τα κλαμμένα (Α ρε Τσιόδρα!),
έβαψα τα χείλη τα θλιμμένα (το θέλει λίγο χρώμα η κυρία Χριστοπούλου),
πέρασα το ρουζ στα μάγουλα μου (που πάνιασα όταν άκουσα για μόνη στο σπίτι
Χριστουγεννιάτικα), έβαλα λουλούδια στα μαλλιά μου (για να ολοκληρωθεί η εικόνα μου-έχω μείνει στον άσσο- μην πάρω και άσσο από τον Στέλιο!)
Πήρα το φουστάνι το καλό μου (Vintage παρακαλώ!), κρέμασα στολίδια στο λαιμό μου (κάτι χρυσές και ασημένιες αλυσίδες που είναι και τάση), κλείδωσα συρτάρια αναμνήσεις (φωτογραφίες από μπουζούκια μέχρι το πρωί),έθαψα χιλιάδες συγκινήσεις (όπως το Χριστουγεννιάτικο δέντρο στο Σύνταγμα κάθε χρονιά).
Ξεγελώ λοιπόν τον καθένα
πως καημό δεν έχω κανένα (όπως και επισκέπτη)
αχ καρδιά μου πώς να σε πείσω (Αχ Σύψα πως…)
πως δε θα γυρίσει πίσω (πως δε θα ξεμυτίσω, ούτε θα ρθει από την πίσω- με τι κωδικό
άλλωστε θα βγεί?)
Πότισα τις γλάστρες στο μπαλκόνι (Α ρε Χαρδαλιά!), άναψα τα φώτα στο σαλόνι (μα μου την βάρεσε που δεν ξοδεύω τίποτα πια!),
κάλεσα τους φίλους σε τραπέζι (νοερά…) κ έβαλα το ράδιο να παίζει (Τρίτο Πρόγραμμα μήπως και ξορκίσω το τρίτο κύμα!).
Δεν θα λείψουν όμως και οι διάφοροι Ποπολάροι να τραγουδήσουν σε ίδιους ρυθμούς:
Ξεγελώ λοιπόν τον καθένα
πως επισκέπτη δεν θα έχω κανέναν
αχ καρδιά μου μ’ έχει κλείσει μέσα
μα δε θα του περάσει του Πέτσα
