Η Κατερίνα Γεωργιάδου είναι μια ηθοποιός η οποία δε χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις καθώς την έχουμε παρακολουθήσει σε πολλά έργα και έχει καταφέρει να δημιουργήσει ένα όνομα το οποίο όλοι ξέρουν πως ισοδυναμεί με τον επαγγελματισμό και το ταλέντο.
Η ηθοποιός πρωταγωνιστεί στην παράσταση “ΚΟΛΠΕΡΤ” που παίζεται στο θέατρο ΝΟΥΣ και με αφορμή το ρόλο της, μιλά στπ citynow.gr για όλα όσα θα δει κάποιος όταν βρεθεί μπροστά από ένα… σαλόνι όπου κάποιοι άνθρωποι μιλούν για έναν φόνο. Είνα άραγε όλα τυχαία ή συμβαίνει κάτι πιο μυστήριο;
Η θεατρική παράσταση “ΚΟΛΠΕΡΤ” έχει καταφέρει να γίνει “talk of the town” λόγω του ιδιαίτερου σεναρίου της και των πρωταγωνιστών οι οποίοι ερμηνεύουν χαρακτήρες που σίγουρα προκαλούν ανάμεικτα συναισθήματα στο κοινό που τους παρακολουθεί.
Μιλώντας στο citynow.gr, η Κατερίνα Γεωργιάδου μας βάζει στον “κόσμο” της παράστασης “ΚΟΛΠΕΡΤ” και παράλληλα αναφέρεται στην σκοτεινή πλευρά των ανθρώπων που ανέδειξε η καραντίνα!
Πόσο παραμορφωμένη είναι η κοινωνία μας και πόσο αιμοβόρα τα σημερινά παιδιά; Έχουν εξισώσει το θάνατο με τη ζωή και δεν δίνουν καμία αξία. Ακόμα και να κάνεις ένα φόνο φαντάζει φυσιολογικό
“Είναι αλήθεια πως οι σημερινοί έφηβοι βιώνουν στο μεγαλύτερο ποσοστό, μια εικονική ζωή που σχηματοποιείται κυρίως από τον παραμορφωτικό φακό των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και του διαδικτύου γενικότερα, όπου προβάλλεται και προωθείται ένα ευρύ φάσμα από αρρωστημένα “παιχνίδια βίας”. Αρκετά νέα παιδιά, αδυνατώντας να αναγνωρίσουν και να διαχειριστούν τα συναισθήματά τους και μεγαλώνοντας σε ένα οικογενειακό και κοινωνικό πλαίσιο μη υποστηρικτικό, αδιάφορο και κάποιες φορές
ανύπαρκτο, διοχετεύουν καταστροφικά αυτό που νιώθουν. Έτσι η ανοίκεια βία μεταμορφώνεται σε κάτι οικείο, γοητευτικό, εθιστικό που τους προσδίδει δημοφιλία, δύναμη, αξία και κυρίως ευχαρίστηση. Ο άνθρωπος χάνει την υπόστασή του και ενδύεται είτε το ρόλο του απάνθρωπου όντος/θύτη είτε του θύματος σε ένα σκοτεινό παιχνίδι ζωής και θανάτου”.
Τι έχετε να μας πείτε για τον ΚΟΛΠΕΡΤ που πρωταγωνιστείτε στο θέατρο ΝΟΥΣ;
“Ο ΚΟΛΠΕΡΤ του Νταβίντ Γκίζελμαν, είναι ένα καυστικό σχόλιο πάνω στη συναισθηματική απονέκρωση, τη σύγχρονη αστική ανία και τις ακραίες εκφάνσεις της. Αν και γράφτηκε τη δεκαετία του 90, παραμένει εξαιρετικά επίκαιρο γιατί τα αίτια που οδηγούν στο ακραίο, παραμένουν ενεργά και ακόμα πιο ισχυρά”.
Ο θάνατος πλέον είναι μέρος της καθημερινότητας μας. Δεν μας σοκάρει. Πιστεύετε ότι ήρθαμε τόσο κοντά μαζί του μετά την πανδημία;
“Θεωρώ πως αυτή η “ανοσία” απέναντι στο θάνατο και τη βία είχε ήδη γίνει κομμάτι της καθημερινότητας μας και πριν την πανδημία, όταν παρακολουθούσαμε στις ειδήσεις ανθρώπους να χάνονται σε πεδία μάχης ή να πέφτουν θύματα αστυνομικής βίας, καθισμένοι αναπαυτικά στην πολυθρόνα του σπιτιού μας. Απλά, ο εγκλεισμός ως συνέπεια της πανδημίας, έβγαλε στην επιφάνεια τη σκιώδη πλευρά πολλών ανθρώπων, μιας και αναγκάστηκαν να συναναστραφούν τον εαυτό τους”.
Πώς θα σας φαινόταν να πάτε καλεσμένη σε ένα φιλικό σπίτι για μια χαλαρή βραδιά με κρασί και επιτραπέζια και να βρεθείτε μάρτυρας σε μια αντίστοιχη ιστορία με του ΚΟΛΠΕΡΤ;
“Θέλω να πιστεύω πως δεν θα μου γεννιόταν η νοσηρή περιέργεια να παραμείνω”
Παίζετε το ρόλο της Σάρα!Μιλήστε μας για αυτόν!
Η Σάρα είναι μια φαινομενικά, επιτυχημένη, σύγχρονη, ανεξάρτητη γυναίκα, σε μια φαινομενικά, ευτυχισμένη σχέση. Στην εξέλιξη του έργου, αποκαλύπτεται η αφόρητη μοναξιά της, η συναισθηματική της απονέκρωση, η εναγώνια, μάταια προσπάθεια της για
συναισθηματική κάλυψη από το νάρκισσο σύντροφό της που την οδηγεί σε ακραίες πράξεις που ενδεχομένως, δεν θα τολμούσε κάτω από άλλες συνθήκες και τέλος, η μεταμόρφωσή της σε ένα πλάσμα που ανακτά τη δύναμή του και διεκδικεί την ευτυχία εκτός κοινωνικού πλαισίου και αποδοχής.
Μιλήστε μας για τα μελλοντικά σας σχέδια
“Αυτή τη στιγμή όλη η ενέργεια μου είναι στραμμένη στο ταξίδι του Κόλπερτ, το οποίο ελπίζω να είναι μακρύ. Είμαι σε συζητήσεις όμως, για μια παράσταση σωματικού θεάτρου στο φιλόξενο χώρο του θεάτρου ΝΟΥΣ μετά την άνοιξη”.
Μάθε τα πάντα για την παράσταση εδώ!
Συνέντευξη στον Πραξιτέλη Σαραντόπουλο
Τσέκαρε και αυτά:
