Θέατρο: Από την «Μήδεια» του Ευριπίδη έως την «Μήδεια» του Ανούϊγ και από κει στην «Μήδεια» του Μποστ και την «Μήδεια» του Παζολίνι υπάρχει ένας ομφάλιος λώρος κοινός, αλλά τα έμβρυα, και αργότερα τα τέκνα, που θα γεννηθούν διαφέρουν, όπως, συχνά, διαφέρουν και τα δίδυμα αδέλφια.
Ο Γιάννης Παπαθεοδώρου έγραψε μια, πράγματι, έξοχη εκδοχή του μύθου της Μήδειας, «Μήδεια εν Ηλυσίοις», ακολουθώντας τον δόκιμο μορφολογικό κανόνα τής αρχαίας τραγικής φόρμας: επεισόδια, χορικά, κομμοί, αγγελικές ρήσεις.
Τοποθετεί την Μήδειά του στην Αθήνα, όπου κατέφυγε μετά το αποτρόπαιο έγκλημα της παιδοκτονίας. Έτσι, η καταφυγή στον οίκο του Αιγέα γίνεται αιτία αναδρομής και τραυματικών αναμνήσεων από τον προδομένο έρωτα του Ιάσονα και τη φρικτή σφαγή των τέκνων.
Τα χορικά του Παπαθεοδώρου είναι έξοχα, χορισμός και τραγικό ρίγος ισορροπούν και ο λόγος αναζητεί μουσικό ένδυμα για να απογειώσει τη συγκίνησή του.
Όσον αφορά στους χαρακτήρες, έχουν αδρότητα, ψυχολογικό μέτρο και οι διάλογοι προωθούν τη δράση, χωρίς φλυαρίες και «ποιητικότητα».
Θα είναι κέρδος για το θέατρό μας, αλλά και για τους ειδικευμένους Έλληνες συντελεστές (μουσικούς, εικαστικούς, χορογράφους, υποκριτές) να αναδείξουν και μια νέα και πρωτότυπη εκδοχή τού αρχαίου μύθου.
Κώστας Γεωργουσόπουλος
