Πόσες γυναίκες ακόμα πρέπει να θρηνήσουμε για να συνειδητοποιήσουμε πως κάτι δεν πάει καλά σε αυτό τον κόσμο, σε αυτό τον πλανήτη που με περίσσιο θράσος καταπατάμε καθημερινά, αδιαφορώντας για τις συνέπειες.
Νέα κορίτσια που δολοφονούνται, νέα παιδιά που καταστρέφουν με πρωτοφανή αγριότητα την ίδια τους τη ζωή, νέοι άντρες που βάφουν τα χέρια τους με αίμα. Τόσο καιρό ακούμε δυστυχώς τόσο συχνά για δολοφονίες γυναικών και αμέσως η πρώτη αντίδραση είναι “πόσο κρίμα πια”. Και είναι κρίμα! Μία γυναίκα να βρίσκει το θάνατο από τον άνθρωπο με τον οποίο έχει κάνει όνειρα. Είναι κρίμα.
Και η δεύτερη σκέψη πάει στον θύτη! Γιατί; Γιατί το έκανες αυτό; Τι μπορεί να έκανε αυτή η γυναίκα που μέχρι τώρα λάτρευες για να της κάνεις κάτι τέτοιο. Ότι και να έκανε δεν είχες το δικαίωμα να την ακουμπήσεις. Να της αγγίξεις έστω και μία τρίχα από τα μαλλιά της. Έπρεπε να ξεκουμπιστείς από τη ζωή της εάν δεν σου άρεσε όσα έλεγε, όσα έκανε, όσα πρέσβευε. Ποιος σου είπε ότι επειδή έχεις τη μυική δύναμη μπορεί να περνάει το δικό σου; Και ποιος σου είπε στο κάτω κάτω ότι μπορείς να της αφαιρέσεις τη ζωή της, να της αφαιρέσεις κάτι που δεν σου ανήκει. Απλά ξεκουμπήσου!
Η τρίτη σκέψη πάει αμέσως στους γονείς του θύματος! Σκέφτομαι πώς μπορούν να συνεχίσουν αυτοί οι άνθρωποι όταν ξέρουν πως το σπλάχνο τους είναι κάτω από το χώμα. Τι οργή μπορεί να νιώθουν για αυτόν τον άνθρωπο που τους στέρησε το σπλάχνο τους; Τι τύψεις μπορεί να νιώθουν αυτοί οι άνθρωποι εάν σκεφτούν λανθασμένα ίσως πως δεν πρόλαβαν το κακό; Ότι έπρεπε ίσως νωρίτερα να καταλάβουν κάτι που θα έσωζε το παιδί τους.
Και τέλος έρχεται η σειρά των γονέων του θύτη! Ζούσατε το παιδί σας κάθε μέρα από την πρώτη του ανάσα και δεν είχατε δει τίποτα; Δεν είχατε αντιληφθεί κάτι που θα ανέτρεπε αυτή την τραγωδία; Κι αν βλέπατε γιατί δεν πασχίσατε, δεν τρέξατε να διορθώσετε τα κακώς κείμενα; Γιατί μεγαλώσατε το παιδί σας με έναν τέτοιο τρόπο που στη συνέχεια έγινε φονικό όπλο;
Το σίγουρο είναι πως μπροστά σε αυτές τις τραγωδίες πρέπει να αναρωτιόμαστε όλοι εάν περπατάμε σωστά το μονοπάτι της ζωής. Εάν έχουμε πάρει τη σωστή στροφή σε αυτή τη ζωή. Και η πορεία μέχρι τώρα δείχνει πως το καράβι μπάζει νερά! Και μπάζει νερά γιατί όλοι τρέχουμε σε έναν δρόμο μοναχικότητας, σε ένα δρόμο ατομικότητας, αδιαφορώντας για το τί συμβαίνει γύρω μας. Αδιαφορούμε εάν ο πλησίον μας πληγώνετε. Κοιτάμε άσπλαχνα και σφυρίζουμε αδιαφορώντας για τις συνέπειες των πράξεων μας.
Ποιος μας δίνει το δικαίωμα να κάνουμε κακό στους γύρω μας; Ποιος μας δίνει το δικαίωμα να σκοτώνουμε ανθρώπους; Να σκοτώνουμε ψυχές ανθρώπων που μας έχουν παραδοθεί; ΚΑΝΕΙΣ!
Κι αν σύντομα δεν αλλάξει το λεγόμενο mind set, τότε λυπάμαι αλλά ίσως να πρέπει αυτή η ανθρωπότητα να κάνει ένα restart με ότι και να σημαίνει αυτό!
