Βερμούτ: Όποιος με γνωρίζει καλά, ξέρει σίγουρα πόσο μεγάλος fan είμαι των παλιών ελληνικών ταινιών. Τώρα λοιπόν με την καραντίνα νομίζω ότι τις τερμάτισα. Χωρίς υπερβολές πιστεύω πως τις έχω δει όλες.
Πάντα στις ταινίες μου άρεσε να παρατηρώ διάφορα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τη συγκεκριμένη εποχή της ταινίας όπως τα ρούχα, τα αυτοκίνητα και τα σπίτια. Εκτός βέβαια από αυτά, το ενδιαφέρον μου κεντρίζει ιδιαίτερα το πως ήταν τα μαγαζιά διακοσμημένα, τι συνήθειες είχαν οι καταναλωτές και ποια ήταν τα Trend τις εποχής στην εστίαση.
Στις δεκαετίες του 50, 60, 70 αρχίζουμε και παρατηρούμε την τάση κυρίως των νέων να προτιμούν άλλα ποτά πέρα των παραδοσιακών. Το κρασί (Μεθύστακας 1950), η μπίρα (Αφίσες Φιξ στα Κίτρινα Γάντια 1960) και το ούζο (Της κακομοίρας 1963) δίνει την θέση του στο ουίσκι (Μια Ιταλίδα στην Κυψέλη 1968), στο κονιάκ (Καλώς ήλθε το δολάριο 1967) και στο βερμούτ (Ένα έξυπνο, έξυπνο μούτρο 1965).
Η πρώτη επαφή μου με το βερμούτ ήρθε σε πολύ νεαρή ηλικία, όταν εξερευνούσα την κάβα του μπαμπά και δοκίμαζα στα κρυφά τα ποτά. Είπα να δοκιμάσω από ένα μπουκάλι που το έβλεπα επί χρόνια στην κάβα μισογεμάτο κι έγραφε απέξω ‘’Vermouth’’ . Η αλήθεια είναι πως όταν το δοκίμασα κατάλαβα το λόγο που έμενε εκεί επί χρόνια και δεν το είχε πιει κανείς.
Το βερμούτ είναι ένα κρασί ενισχυμένο κι αρωματισμένο. Οποιοδήποτε προϊόν έχει ως βάση του το ενισχυμένο με καθαρό αλκοόλ κρασί το οποίο επιπλέον είναι αρωματισμένο με βότανα και μπαχαρικά, ονομάζεται “αρωματισμένο κρασί”.
Για να είναι ένα αρωματισμένο κρασί Vermouth θα πρέπει α) να είναι αρωματισμένο με κάποιο βότανο της οικογένειας αψιθιάς, β) το 75% από το τελικό προϊόν να είναι κρασί που έχει δημιουργηθεί βάση των κανόνων της ΕΕ και γ) η περιεκτικότητα του σε αλκοόλ να είναι από 14,5% έως 22%.
Τον χαρακτήρα στο Vermouth τον δίνουν τόσο η ποιότητα του κρασιού που έχει σαν βάση όσο και τα μπαχαρικά που το αρωματίζουν. Οι βασικές χώρες παραγωγής είναι η Ιταλία και η Γαλλία. Οι δύο μεγάλες κατηγορίες στις οποίες χωρίζονται τα βερμούτ είναι τα ξηρά και τα γλυκά.
Η ιστορία των Vermouth φαίνεται να ξεκινάει από πολύ παλιά, μιας και γνωρίζουμε ότι ο Ιπποκράτης έφτιαχνε μια πρώιμη μορφή τους (ξύπνησε ο Λιακόπουλος μέσα μου). Ωστόσο φαίνεται ότι στη διασπορά των Vermouth και γενικότερα των ενισχυμένων αρωματισμένων ίνων στον κόσμο συνέβαλαν οι θαλασσοπόροι, που για να μην ξινίζει εύκολα το κρασί στο ταξίδι τους έριχναν στα βαρέλια αφενός αλκοόλ σαν συντηρητικό, αφετέρου μπαχάρια για να σπάνε την γεύση.
Καθώς η βάση του Vermouth είναι κρασί, παρόλο που έχει περισσότερους αλκοολικούς βαθμούς από το κρασί, είναι λογικό όταν ανοίγεται μια φιάλη κι έρχεται σε επαφή με τον καθαρό αέρα να αρχίσει να οξειδώνεται. Έτσι λοιπόν τα Vermouth θα πρέπει να φυλάσσονται σε ψυγείο όταν ανοιχτούν και όχι στην κάβα όπως το είχε ο μπαμπάς μου και το δοκίμασα και έκανα 2 χρονιά να ξαναδοκιμάσω κάτι από την κάβα του!!!!!.
Τα είπαμε όλα σήμερα. Και για ελληνικό κινηματογράφο και για το Vermouth και για τα παιδικά μου τραύματα. Ελπίζω να είμαστε όλοι καλά και σύντομα να τα πούμε και από κοντά (ε ναι ντε στο Rudolf Cocktail Bart!!)
